Yes! We Can... ehm.. Did!

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan en met vroeg bedoel ik om 7 uur. Want voordat we naar Vegas vertrekken, willen we nog naar Bryce Canyon NP om de Green Gardens trail te gaan lopen. Bij deze trail ga je naar beneden in Bryce Canyon en zie je de hoodoos dus van een heel andere kant. En het is een one way trail. We gaan dus aan de ene kant naar beneden en gaan aan de andere kant omhoog.

We gaan op weg naar Bryce Canyon met een fijne temperatuur om te wandelen, het is op dit moment zo’n 54 graden Fahrenheit, waar we natuurlijk niet de enigen zijn. We dalen af bij Sunset Point en gaan steeds dieper de canyon in. In het begin is de afdaling nog geleidelijk, maar des te dieper we komen, des te steiler wordt het. Ondanks dat ik nog wel een mijl of 2 heb te gaan, vraag ik me toch af hoe we straks omhoog lopen. Gaat dat net zo steil?!

Als ik eindelijk beneden kom, wacht ik op Monique. Die moet natuurlijk foto’s maken en komt dus wat later aan wandelen. In het begin is het nog rustig op de trail, maar langzamerhand wordt het steeds drukker. Jong en ouder en nog ouder loopt hier beneden. Knap hoor. Twee oudjes lopen hand in hand en zeggen zo vrolijk gedag dat het aanstekelijk werkt.

Ineens komen we bij een splitsing waar we de keuze hebben tussen de Navajo loop of de Queens Garden trail. De Queens Garden trail is langer en we lopen wel lekker, dus nemen we die.
Na verloop van tijd voel ik hoe de trail langzaam aan weer begint te steigen. Heel geleidelijk, dus goed voor onze laaglanders. Maar dan ineens wordt de steiging steeds gemener. Ik heb er minder moeite mee dan ik had gedacht, maar Monique, die verkouden is, heeft het een stuk zwaarder. Ik loop een stuk voor haar uit en wacht zo nu en dan tot ik haar weer in het vizier heb.
Als ik boven kom, hijgend en wel, staat een Amerikaan me aan te moedigen. "You’re finally here! You made it!". Erg leuk. En ik zag er dus niet meer zo fris en fruitig uit.
Ik gooi mijn rugzak af en pak een fles water om eerst even bij te tanken. Langzamerhand zie ik Monique met pijn en moeite boven komen en ik lok haar met een fles water! Zo ben ik dan wel. Haha…
Als we zijn uitgepuft, lopen we de 0,5 mile naar Sunset Point. Tenslotte hebben we daar de auto achtergelaten. Ik gooi mijn hikingboots uit en trek mijn comfie slippers aan voor de rit naar Vegas.

We moeten nog een uurtje of wat rijden, voordat we daar aankomen en installeren voor het gemak de navigatie, zodat we niet meer na hoeven te denken.
Ik heb gisteren tegen Monique gezegd dat ik via Zion National Park wil rijden. Alhoewel het park zelf niet mijn voorkeur heeft, is de weg naar Springdale fantastisch mooi. Op de kaart hebben we gezien dat dit, volgens ons, ook de kortste weg is.
Groot is de verbazing als de navigatie ons ineens een andere richting uit wil sturen. Dat willen wij niet, dus we draaien om. Vervolgens worden we gek van de dame die roept ‘Recalculating, recalculating. Turn around". Dus zetten we ‘m uit. De bedoeling is om de navigatie in de buurt van Vegas weer aan te zetten.

Dat doen we ook en hij leidt ons netjes naar de parkeergarage van het Wynn terwijl we ondertussen de temparatuur buiten zien oplopen naar 99 graden Fahrenheit. Heet dus! We besluiten om de koffers direct mee te nemen en lopen door het casino richting de registratie. Daar krijgen we te horen dat we geboekt zijn in Encore, het zusje van het Wynn. De dame achter de balie zegt direct dat het geen probleem is en dat zij ons ook kan inchecken. Ze legt ons uit hoe we binnendoor, wel zo fijn met deze temperaturen, naar het Encore kunnen lopen.
We gaan direct naar onze kamer en zodra we deur open doen, valt onze mond open! We hebben een supergrote kamer, waar een hoekbank in staat, een bureau en natuurlijk 2 bedden. Het ziet er allemaal lekker luxe uit en we rennen naar onze bedden om ons erop te laten vallen. Heerlijk liggen ze! Vervolgens ziet Monique een afstandbediening staan en drukt op een knop. Ineens gaat de vitrage open… W-O-W! Alles van een afstand te bedienen. Ook de verlichting! Hoe geweldig. En er staat ook nog een dockingstation voor je I-pod…

Hierna is de badkamer aan de beurt. Ook die is superluxe, voorzien van ligbad en een aparte douchecabine en, een unicum in Amerika, een apart toilet!
Als we zijn bijgekomen besluiten we om een uurtje te relaxen op de kamer, voordat we wat gaan eten. We willen de tv aanzetten, natuurlijk flatscreen, maar die doet het niet. Ach, komt wel goed. We lopen zo direct wel even langs de concierge.
Na een uurtje gaan we op pad naar de Fry's. Fry's is niet alleen een grote supermarkt, maar ook een electronicaketen a la Mediamarkt. Het riempje van de fotocamera is versleten en Monique heeft een nieuwe nodig. Jammer genoeg blijkt de Fry's die niet te verkopen. Dus moeten we verder op zoek, maar niet vandaag. Want we hebben honger en besluiten om terug te rijden naar het hotel.

Nadat we ons hebben opgefrist, gaan we naar het buffet in het Wynn. Dat staat erg goed bekend en dat willen we natuurlijk proberen. Maar eerst gaan we naar de concierge om aan te geven dat de tv het niet doet en waar men direct melding van maakt bij Housekeeping. Er wordt onze toestemming gevraagd om de kamer te betreden zonder dat wij aanwezig zijn.
Het buffet bij het Wynn is fantastisch lekker en nadat we vanalles geproefd hebben, besluiten we lekker verder te relaxen op onze kamer. Het was tenslotte erg vroeg vanmorgen.

Helaas nog geen foto's. Vandaag (=vrijdag) hebben we voor het eerst weer internet, de foto's laten dus even op zich wachten.