Dikke pech, vriendelijke voorbijgangers en een andere auto

Vanmorgen vertrokken we weer uit Sante Fe, maar voordat we richting Bisti Badlands zouden gaan, wilden we eerst nog langs Kasha Katuwe Tent Rocks National Monument. Dat ligt op een paar mile afstand van Sante Fe, dus goed te doen. Geen hele lange hikes in het park, dus perfect voordat we verder gaan.

Rond half 9 kwamen we aan bij het park, lieten onze pas zien, kregen een kaartje mee en we konden het park in. Na zo’n 4,5 mile rijden zouden we bij de parkeerplaats aan komen. Nou, die parkeerplaats bereikten we dus niet!

We waren ongeveer 3 mile verder toen er een bliep door de auto klonk en bij een bliep kijken wij direct naar het berichtencentrum van de auto. Daar stond een pictogrammetje in van een auto met 4 wielen (duh!) en dit pictogrammetje gaf de bandenspanningen van alle banden aan! Nou, dat zag er niet goed uit. Oh, 3 van de banden waren goed, de 4e (linksvoor) liep heel snel terug…
Snel de auto langs de kant gezet, uit de auto gesprongen en vol ongeloof stond ik te kijken naar de band die met een sissend geluid leeg liep. Nu weet ik in theorie hoe ik een band moet verwisselen (bedankt pa! :-)), maar eerlijk gezegd heb ik nog nooit een band verwisseld!
Terwijl ik de telefoon in mijn ene hand had, klaar om roadservice te bellen, en met de andere hand op zoek ging naar de krik en toebehoren, stond Monique de instructies voor te lezen. Ineens stopte er een barmhartige samaritaan die aan Monique vroeg, ik lag inmiddels onder de auto en ja, dat zag er interessant uit, of we een lekke band hadden en of we hulp konden gebruiken. Gelukkig riep Monique dat we zeker hulp konden gebruiken, dus onze redders in nood stapten uit en namen het heft in handen.
Terwijl ik heel goed stond op te letten hoe Glenn (onze helper) de band stond te verwisselen en ondertussen een praatje maakte, stopte er zo nu en dan andere vriendelijke voorbijgangers met de vraag of we hulp nodig hadden. Volgens Glenn ging alles van een leien dakje en hadden we geen hulp nodig.
Na een uurtje ploeteren zat de reserveband eromheen en konden we Glenn hartelijk danken voor zijn hulp. Helaas zag de reserveband er niet zo heel goed uit, dus besloten we om direct terug te rijden naar Sante Fe om bij Hertz na te vragen hoe nu verder. Met een slakkegangetje van 60 mph reden we weer richting Santa Fe.

Bij het kantoortje van Hertz aangekomen konden we direct een andere auto meekrijgen, maar daar stond alleen nog maar een minivan! Ehm… een minivan?!?! Je bedoelt de family car?!?!? Ik dacht het niet! Dus werd er even gebeld naar het vliegveld en daar konden we een andere SUV ophalen.
Aangekomen bij het vliegveld stond daar een mooie Mazda CX 9 klaar. Ehm… mooi zeker, maar iets kleiner en lager, maar wel veel gestroomlijnder. Wel even geklaagd natuurlijk, want tja, deze auto was toch wel ietsiepietsie kleiner. De dame bij Hertz gaf aan dat ze een andere Chrysler Aspen had staan, maar die was nog niet goedgekeurd voor uitgifte. We willen natuurlijk geen auto mee die nog niet is gecontroleerd en inmiddels was het al wat uurtjes later. We wilden dus weer snel op weg zijn.

Eerst maar alle bagage overhevelen van de ene auto naar de andere en warempel alles paste weer. Snel de rest in de auto gegooid en weggereden. Nou, eerlijk is eerlijk. Ik ben een liefhebber van de grote, robuuste en logge SUV’s, maar ik kan je vertellen dat de Mazda als een zonnetje rijdt. We vermoeden dus dat er al langer wat mis is geweest met de voorband van de Aspen. Hij trok nl. al iets naar een kant. Een mooi bijkomend voordeel van de Mazda is dat ie een stuk zuiniger rijdt. Ook niet verkeerd in deze tijd!

Eindelijk waren we weer op weg. We besloten om alsnog terug te gaan Kasha Katuwe om de tent rocks te gaan bekijken. Dat werd geen korte hike, maar een iets langere. We besloten ter plekke om de Canyon trail te lopen en die was erg mooi en slechts 1,5 mile lang. Het ‘probleem’ was meer dat we 643 ft stegen! En dat in een aardige hitte. Maar we hebben het gered en het was de tijd, het zweet en de pijnlijke benen waard! Wat een magnifiek uitzicht hadden we. Zo saai als New Mexico lijkt vanaf de weg, zo mooi is het van bovenaf. Terwijl we zo stonden te genieten, stond er een local die ons een en ander vertelde over de omgeving en over de pueblo’s die in dit gebied zijn. Heel interessant om zijn verhalen te horen.





Na een uurtje of 2 waren we weer bij de auto en besloten we om eerst een hapje te gaan eten voordat we op weg gingen naar Monument Valley. Daar wilden we tenslotte de zonsondergang zien! Ondertussen hadden we al besloten om Bisti Badlands wegens tijdgebrek te laten schieten.
Niet wetende hoelang de trip naar Monument Valley zou duren, zaten we even op ons gemakje bij te komen.

Toen we eenmaal op weg gingen en de garmin aansloten, bleek de verwachte aankomsttijd rond 22.30 uur te zijn! Oeps! Foutje… Even vergeten te checken wat de reistijd zou zijn. Gelukkig hadden we wel een cabin besproken op de Gouldings Campground, dus een bed zouden we wel hebben. De zonsondergang? Ja, die konden we vergeten!
Doorstomend, in het stikkedonker, zijn we naar Gouldings bij Monument Valley gereden. Het was lekker rustig op de weg en het leek gewoon een lang recht stuk weg te zijn!
Toen we aankwamen, was gelukkig het kantoor nog open en kregen we de sleutel van de cabin in handen, met de opmerking dat ik me de volgende ochtend moest melden in het kantoor. Ze hadden nl. nog wat gegevens nodig!

In de cabin aangekomen, bleek ik een lekker groot bed te hebben en Monique een ienemiene bedje. Maar ja, verschil moet er zijn en aangezien ik wel heel moe was van die heel lange rit en het kijken naar het verwisselen van de band, mocht ik het grote bed.

En omdat we de volgende ochtend weer vroeg op wilden om de befaamde zonsopgang te zien, gingen we snel onder zeil…

De foto's van vandaag:
http://picasaweb.google.nl/MoniquedeHeus/KashaKatuweTentRocksNationalMonument?authkey=Gv1sRgCJ_H6M3W3Z6s-QE&feat=directlink