Deze route is erg mooi. Niet in het begin, maar na een paar mile verandert State Route in Scenic Route. We rijden via Cedar Breaks National Monument, wat er werkelijk schitterend mooi bij ligt in deze tijd van het jaar. In 2001 wist ik na het rijden van deze route zeker dat ik naar British Columbia in Canada wilde (dat hebben we ook gedaan). We zitten hier op een enorme hoogte, wat te merken is aan onze stemmen.
We rijden natuurlijk met een noodgang langs alle punten waar we kunnen stoppen, dus keren op een gegeven moment om een stukje terug te rijden. Dat stukje wordt wat langer, want we besluiten om het Nationale Monument te gaan bezoeken. We rijden nog verder omhoog en als we bij het visitor center aankomen, laten we onze pas zien en mogen doorlopen. Op de parkeerplaats hebben we al 2 schoolbussen zien staan, wat betekent dat er kinderen aanwezig zijn. En ja hoor, alle kinderen zitten te luisteren naar een park ranger die een praatje houdt over het gebied. Meestal moeten de kinderen daarnaast nog een aantal opdrachten doen voor school. We moeten er om lachen en Monique neemt een foto van dit Amerikaanse plaatje. Als we terugkomen bij de parkeerplaats moeten de schoolbussen natuurlijk ook op de foto gezet worden.
We rijden door naar een aantal uitzichtpunten, terwijl de gps aangeeft hoe hoog we zitten. Nadat we genieten van klein Bryce Canyon, want zo ziet het eruit, lopen we snel terug naar de auto. Allebei zijn we hees van dat kleine stukje lopen. Monique vertelt dat een man bij het visitor center aan een ranger vroeg, hoe moeilijk de wandelingen hier zijn. Het antwoord van de ranger was, dat niet de wandelingen het probleem zijn, maar de hoogte! En inderdaad, de hoogst gemeten hoogte op de gps was 3.232 meter! We konden nog hoger, maar dat was niet meer in het park.
We rijden terug naar beneden en volgen de Scenic Route 14 richting de volgende Scenic Route 87. Beide wegen zijn toch wel favorieten van ons. Er is zoveel te zien langs de weg.
Rond 14.30 uur komen we aan in Page, Arizona. De klok gaat hier weer een uur terug, dus winnen we een uur. We gaan meteen inchecken in het hotel in de hoop onze koffers enzo uit de auto te kunnen gooien, maar helaas. Onze kamer is over een half uurtje klaar. We gaan even een koffie halen bij de Safeway (supermarkt), lopen nog wat rond en dan is het half uur voorbij.
We besluiten vandaag niet veel meer te doen. We kleden ons om en gaan richting het zwembad, om lekker even te zwemmen. We gaan netjes via het trappetje het water in en schrikken ons te pletter! Want het water is KOUD! IJzig koud! Onder het roepen van het Amerikaanse F-woord (oops!) en de gedachte aan het ijskoude water in het hotel in Boston, waar ik zowat een longontsteking opliep, ben ik er snel weer uit.
Monique houdt het iets langer vol, maar komt er ook al snel uit. We relaxen nog wat, drinken nog wat, eten nog wat en relaxen dan nog even op de kamer voordat we gaan eten bij de Mexicaan.
Joan en Peet, mochten jullie dit nog lezen: een hele goeie vlucht en veel plezier in SF!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten