dinsdag 15 september 2009

Yeah! De Shäfer Trail.

Moab is een echt outdoorplaatsje. Veel mensen die hier komen, komen hier om lekker buiten bezig te zijn. Hetzij op 2 wielen in alle vormen, hetzij op 4 wielen, ook in alle vormen!

Voor mij gaat vandaag eindelijk een wens in vervulling. Want vandaag hebben wij een jeep gehuurd. Niet zomaar een jeep, maar een gemodificeerde jeep! Een jeep dus, die gemaakt is voor offroad trails. Zonder bang te hoeven zijn om de bodemplaat van je huurauto te beschadigen gaan wij de Shäfertrail rijden vandaag! Op de foto's lijkt deze trail een eitje, maar geloof me... dat is ie niet! De Shäfertrail is onderdeel van de White Rim Road in Canyonlands National Park. De totale lengte van de White Rim Road is 100 mile lang. Dat lijkt niet zolang, maar als je 'm helemaal wilt rijden, ben je 2 volledige dagen onderweg. Dat gaan we niet doen, want dan moeten we kamperen en dat kunnen wij niet!
Gisteren hebben we de jeep besproken bij Canyonlands Jeep Rentals. We mochten nog kiezen welke kleur we wilden hebben: een groene of een zilveren. We kozen natuurlijk voor de zilveren. Tja, het oog wil ook wat.
Om 7.45 uur stonden we voor de balie bij Sabrina, die nog niet helemaal wakker was. Wij wel, want wij hadden er zin in vandaag! Tig formulieren ondertekend en vervolgens konden we mee naar buiten om een rondje om de jeep te lopen. Even checken welke schade er al op de auto zit, nog even uitleg over de 4-wielaandrijving (2 high/2 low en 4 high/4 low), de coolbox overgeheveld en op weg konden we. We hadden te horen gekregen dat de auto natuurlijk speciaal geprepareerd is voor het grove werk en dat we op de gewone weg rustig aan moesten doen. Geen scherpe bochten nemen bijvoorbeeld in verband met omvallen enzo.

Al meteen toen we vertrokken, lagen we gestrekt van het lachen. Wat een humor! Zo’n jeep reageert nl. veel sterker op iedere hobbel in de weg.
Nadat we bij de cabin nog wat gegeten hadden en wat te eten hadden gemaakt voor later op de dag, gingen we op weg naar Canyonlands.

Eerst nog maar even naar het visitor center voor de laatste weersverwachtigingen. Het probleem met de trail is nl. dat het bij slecht weer onbegaanbaar wordt. Dit is ook de reden dat we 2 jaar geleden besloten om de trail niet te gaan rijden, verstandig als wij soms zijn. We hebben toen ontzettend veel regen gehad. Ook vandaag was het bewolkt, maar we zagen ook wel wat zon. We hadden dus goede moed dat de trail goed te doen zou zijn.
Bij het visitor center zagen we dat er in de middag wel wat regen werd verwacht, maar het leek
allemaal niet noemenswaardig. Dus op naar het beginpunt. Dat begon al goed. Hotsend en klotsend reden we door gaten, over keien, gravel en rotsen naar beneden. Ik had gelezen dat de eerste 5.3 mile het ergste waren. Dit is het punt waarop je via een zeer smalle trail en haarspeldbochten afdaalt naar de canyon. En ja, hier ga je vlak langs de afgronden en ben je blij dat je geen tegenliggers hebt. Wel is de regel dat het verkeer aan de kant van de canyon voorrang krijgt. Maar ja, je zal toch net een tegenligger treffen op een punt waar het bijna onmogelijk is om elkaar te passeren! Maar we hadden geluk, er waren nog geen tegenliggers. We vonden het zelfs erg rustig! Door elkaar schuddend reden we de canyon in, waar we op weg gingen naar Musselman Arch. Dit is het enige stukje van White Rim Trail die goed te doen is. Ehm.. goed te doen is?! Ja, dat noemen ze goed te doen. Over slickrock, schuddend, over rotsen en door gaten, nog meer schuddend bereikten we Musselman Arch. Die ligt er goed bij en is ook meteen zo ongeveer de enige boog waar je overheen kunt lopen. Dat hebben we dan ook gedaan!
Hierna gingen we weer verder, maar al snel besloten we om toch de Shäfertrail weer op te zoeken. Die ligt er toch iets beter bij. Onderweg kwamen we nog een paar fietsers tegen en echt... petje af voor die mensen! Wij doen het ze niet na.
Bij de splitsing even een sanitaire stop gemaakt (die Amerikanen denken aan alles), wat gegeten en snel weer verder. Een tegenligger waar wij voor stopten was zo vriendelijk om aan te geven dat er nog iemand aan kwam, dus kond en we daar nog even op wachten. Ook hier zwaait iedereen weer vrolijk naar elkaar.

Terwijl de auto met mijn hulp zijn weg zocht naar de beste manier om tegen de rotsen, over het slickrock en door de gaten te rijden, kwamen we langs een aantal mooi uitzichtpunten over de Colorado River en eindelijk kwamen we ook langs ‘Thelma and Louise’-punt, waar de slotscene van de film is opgenomen. Natuurlijk moest ik hier even op de foto worden gezet en nee, we hebben de scene niet nagespeeld!

Inmiddels was de Shäfertrail overgegaan in de Potash Road. Ook hier weer veel, gaten, keien en rotsen, maar met rustig rijden en de beste weg zoekend, gaat het allemaal prima.

Als we aan het einde van de trail komen, besluiten we eerst om even naar de cabin te gaan om rustig te kijken welke trail we nog meer kunnen doen.

We kiezen voor de trail naar Gemini Bridges, een ietwat zwaardere trail. Nou, dat was het inderdaad. Monique werd zo erg door elkaar geschud, dat ze de camera’s en de gps niet meer vast kon houden en al onze apparatuur door de auto vloog. Gelukkig bleef het allemaal binnen, want de achterkant van de jeep is open!
Na ongeveer een uurtje kwamen we op een punt waar we onszelf echt heel goed vast moesten houden en we erachter kwamen dat de jeep ook kan traplopen! Want het waren echt net traptreden waar de jeep zijn tanden in zette. We voelden gewoon hoe de wielen van de jeep grip kregen op de rotsen waar we overheen reden.
Bij Gemini Bridges aangekomen waren we niet zo heel erg onder de indruk, maar gelukkig was de rit er naar toe dat wel! Na even rond te hebben gehangen, besloten we snel weer terug te gaan, omdat het flink donker werd en we in de verte onweer hoorden donderen.
Dus gingen we de traptreden weer af en weer voelden we hoe de jeep grip kreeg op de rotsen en slickrock! Niet veel later kwamen we een aantal motorcrossers, buggies en quads tegen. Locals die nog even op pad gingen na het werk.

Na ongeveer 2.5 uur kwamen we met rammelende hersenen en wandelende ingewanden weer bij het beginpunt uit. Helaas was het inmiddels 16.30 uur en hadden we geen tijd meer om nog een andere trail te doen. Het was dus tijd voor een bakkie koffie bij de cabin. En ja, soms zetten we zelf ook nog wel koffie. Althans Monique zet koffie. Hele lekkere koffie. Die van mij is nl. nooit te drinken. Te sterk, te slap… alleen thuis kan ik lekkere koffie zetten.
Nadat we de koffie op hadden, zijn we weer richting Moab gegaan. Er wordt nl. wel van je verwacht dat je de jeep effe afspoelt en weer vol tankt. Dat vinden wij niet erg, dus op naar de benzinepomp en naar de wasstraat om de auto af te spoelen. Zeep was niet nodig, werd ons verteld. Nu kost de wasstraat hier 3x niks, ik moest nu maar 2 dollar afrekenen! En ja, ook de wasstraat betaal je gewoon met Visa!
Snel de auto ingeleverd en nee we hadden geen schade! En daarna door naar de Mexicaan. Want offroaden maakt hongerig! Maar we kijken terug op een zeer geslaagde dag en weten nu zeker dat offroaden echt cool is! Volgende keer doen we het weer!

1 opmerking:

Anoniem zei

Gewoon wow - wat een verhaal een wat een foto's zeg!!! Geweldig zo'n toer, dat jullie dit hebben gedurfd, echt super. Ik zit hier met kippevel van het over die brug lopen - plaatsvervangende hoogtevrees dus.

Monique