Een hele lange dag....

Vanmorgen om 5 uur, ja je leest het goed, om 5 uur ging mijn wekker af! Monique was al een tijdje wakker (volgens eigen zeggen), want die hoorde ik al direct haar bed uitspringen en aan de slag gaan.
Toen zij naar beneden ging, ben ik er ook maar uitgegaan, want dan had ik in ieder geval de tijd om nog even rustig de laatste spulletjes in te pakken en een kop koffie te drinken. Maar ik had zelfs zoveel tijd dat ik nog even naar de brievenbus gereden ben!

Om klokslag 6 uur kreeg ik een smsje met de mededeling dat mijn ouders bij de poort stonden. Alles liep dus lekker op rolletjes, want rond kwart voor 7 stonden we op Schiphol. Wel wat vroeg ja, maar aangezien het online inchecken bij Delta Airlines niet wilde lukken, wilden we zo vroeg mogelijk aanwezig zijn om eventuele rijen te ontlopen. Na afscheid te hebben genomen, gingen we naar binnen en werden we door de dames van KLM doorverwezen naar een ander gedeelte (Delta Airlines heeft een samenwerking met KLM, vandaar). Bij de self-check in mijn paspoort gescand en voila… daar kwamen al mijn gegevens op het scherm. Inmiddels kwam een dame van de KLM even kijken of alles goed ging. Gezellig een praatje gemaakt, terwijl onze instapkaarten werden geprint.

Hierna naar de andere balie om de tassen te dumpen en we konden richting de douane voor de paspoortcontrole. So far so good, want om 7.10 uur liepen we bij de parfumerie naar binnen. Niets gekocht natuurlijk. Vervolgens zijn we een paar kopjes koffie gaan drinken en om 8.50 uur waren we bij de gate. Ook hier verliep alles vlotjes, de gebruikelijke vragen weer beantwoord (wie heeft je koffer ingepakt? Wat voor electronische spullen heb je bij je? Zijn de spullen van jou of van je werkgever? Heb je nadat je je bagage hebt ingepakt een pakketje van een ander persoon aangenomen, met de bedoeling om dat af te geven in Amerika?), handbagage laten scannen en we konden verder.

Met een 30 minuten vertraging gingen we eindelijk de lucht in. De piloot vertelde dat de totale vlucht 9 uur en 20 minuten zou duren, maar dat we het half uur vertraging onderweg weer zouden inlopen, doordat ze een aantal shortcuts hadden doorgekregen!
Met het persoonlijk videosysteem heb ik me die uren wel vermaakt. Monique wat minder, want die had de meeste films al gezien! Maar aan alles komt een eind, dus uiteindelijk landden we in Atlanta, met een kwartiertje vertraging en aangezien we weten dat het best wel nijpend is met de overstaptijden, zetten we er stevig de pas in richting de Amerikaanse douane. Helaas was er net voor ons een KLM vlucht geland, dus het was aardig druk daar, maar we werden doorverwezen naar een ander gedeelte waar het iets rustiger was. De douanier was een vriendelijke dame die ook weer een aantal vragen voor ons had: Wat is de reden van je reis? Vakantie. Hoelang ben je van plan om te blijven? 3 weken. Wat is je beroep? Oh, strikvraag!
Nadat de vingerafdrukken waren afgenomen en de foto gemaakt (erg fraai, met vliegtuighaar en een spierwit gezicht) werd de stempel gepakt en werden we weer toegelaten. Hierna moet je je bagege van de band afhalen en weer afgeven bij een ander gedeelte. Grote chaos was het daar, vreselijk druk, iedereen liep door elkaar of bleef ineens stokstijf staan, dus snel de tassen gedumpt bij zo’n menneke en weer snel door naar de handbagage check.

We hadden ongeveer nog een uurtje voordat het volgende vliegtuig vertrok, dus zijn we snel richting de gate gegaan, hebben een broodje en een flesje drinken gescoord (het vliegtuig eten was echt goor), even naar huis ge-smst en net nadat we het broodje op hadden, konden we weer boarden. Ook dit vliegtuig vertrok iets later dan gepland, maar rond kwart over 5 landden we in Phoenix. Toen we bij de bagagebanden aankwamen, kwamen onze tassen er al aan (hier kan Schiphol nog wat van leren), dus waren we al snel op weg naar de autoverhuur.

De autoverhuurders zitten in een apart gebouw op een minuutje of 5 rijden van het vliegveld. Met een bus word je daar naartoe gereden. Toen we aankwamen bij Hertz zag ik wel een bord staan met daarop de mededeling dat Gold members door konden lopen naar de garage, maar ja, lange dag achter de rug, niet geslapen, dus snap je het allemaal niet meer zo. Maar de jongen bij de balie verwees me al snel door.
Bij de garage aangekomen, stond daar mijn naam in grote letters te pronken! We moesten bij vak K22 zijn, daar stond onze auto klaar. Monique zag de auto en het eerste wat zij zei was: Jezus… Het bleek een giga bak te zijn, een Chrysler Aspen en volgens mij is dit geen standaard SUV, maar een fullsize SUV.
Snel de bagage in de auto gegooid, spiegels en stoel gesteld, navigatie aan en op weg gingen we. Het navigatiesysteem pikte het signaal supersnel op, dus met een minuut of 10 reden we het parkeerterrein van het Hilton Scottsdale Resort en Villa’s op.
Nadat we een hapje gegeten hadden en nog wat hadden gedronken, zijn we snel naar de kamer gegaan en zijn we snel ons mandje ingedoken. Na ruim 24 uur hadden we het wel gehad voor vandaag.

Het is natuurlijk nog ontzettend warm in Phoenix, maar niet zo warm als we hadden verwacht. Het is nu nog een graadje of 30 met bewolking en dat is blijkbaar erg ongewoon voor Arizona.