zondag 27 september 2009

It's time to say goodbye...

En weer is er een vakantie voorbij. En nee, het is niet voorbij gevlogen. Okee, eerlijk is eerlijk, alleen de laatste week ging erg snel, maar dat komt ook omdat we het in die week wat rustiger aan hebben gedaan, wat langer hebben uitgeslapen enzo. Ge-relaxed, dus.

We mogen vanmorgen om 4 uur ons mandje uit. Het vliegtuig vertrekt nl. om 7.15 uur en we moeten ongeveer 2 uur vantevoren aanwezig zijn op het vliegveld. We hebben allebei slecht geslapen, maar hopelijk helpt dit om later tijdens de vluchten wat te pitten.

Snel pakken we de laatste spulletjes in en dan is het toch echt tijd om uit te checken. Bij de receptie is het rustig. Hoe kan het ook anders? Het is nog maar net 4.30 uur geweest!
Meteen zetten we de navigatie aan en die leidt ons weer netjes richting vliegveld. Ook als inene de oprit die wij moeten hebben, is afgesloten wegens wegwerkzaamheden. Meteen wordt het detour signaal opgepikt. Iets later dan gepland komen we aan bij de car rental return. We leveren de auto in, geven nog wat details en we kunnen richting de bussen die ons terugbrengen naar het vliegveld. Als we bij de terminal komen, kunnen we meteen vanuit de bus de bagage overdragen aan de mensen van Delta. Ja, op straat dus. Zo gaat dat hier. Heel handig. Zo ontloop je de drukte binnen in de hal. En we hebben geluk. Onze koffers worden niet gewogen! Dus zien ze ook niet dat de koffers wellicht te zwaar zijn.

De bagage afhandelaar zegt tegen mij "Are you flying to Amsterdam today?" en op mijn bevestigende antwoord zegt hij "Keep your fingers crossed!"...
De vraag wat hij hiermee bedoelt, stel ik niet. Er zijn me iets teveel arrestaties geweest de laatste weken van mogelijke terroristen, dusse onthoud ik me van commentaar. Als er wat speelt, blijf ik liever in het ongewisse, zeg maar.

We gaan naar binnen en zoeken de gate op waar we naar toe moeten. Hier gaan we direct door de TSA controle, zeg maar de marechaussee. Het gaat er gemoedelijk aan toe en we kunnen door naar de volgende controle. Hier gaat het als volgt: schoenen uit, riem af (als je die om hebt), jasje uit, alles in de bak, laptop uit de tas en apart in een bak, evt. vloeistoffen apart door de scanner (vergeet ik altijd en niemand die dat merkt), zakken leeghalen en door de scanner!

Natuurlijk begint dat ding te piepen als ik er door heen loop, maar omdat ik niets in mijn zakken heb, geen riem om heb en de wanden niet geraakt heb, mag ik er nog een keer doorheen. Dit keer gaat het goed en kan ik doorlopen. Ik verzamel mijn spullen weer en loop naar een rustig plekje. Zo te zien hebben we precies de goeie rij uitgekozen, want in de andere rij wordt iedereen volledig gecontroleerd.

We halen ons vertrouwde bakkie koffie met wat lekkers en peuzelen dat bij de Starbucks op. Aangezien het allemaal voorspoedig is verlopen, hebben we de tijd.

Zodra we kunnen boarden, zijn we er weer snel bij. We vertrekken op tijd en de verwachting is dat we er slechts 3 uur over zullen doen. Dat betekent dat we een half uur inhalen!
Op het moment dat we dichterbij Atlanta komen, begint het gedonder. Onweer en regen. Het is al dagen (of weken) zeer slecht weer in het (zuid)oosten van het land. Met als gevolg overstromingen in Georgia waarbij doden zijn gevallen. Niet leuk dus.

Van overstromingen hebben wij geen last. Wel van onweer dat het vliegtuig raakt, maar we blijven gewoon in de lucht hangen. Toch fijn om te weten dat een vliegtuig echt tegen bliksem kan! Ook hebben we een onwijze turbulentie waarbij we goed door elkaar worden geschud en het cabinepersoneel ook moet gaan zitten! Van een tukkie doen komt dus niets terecht tijdens deze vlucht...

Nog steeds met een half uurtje voorsprong landen we in Atlanta, waar het inmiddels op lijkt te knappen. En we gaan een tijdzone vooruit, nl. 3 uur. Dat betekent nog 6 uur verschil met Nederland. We sms-en wat met het thuisfront en gaan maar weer een bakkie leut halen, dit keer bij de Caribou. Da's ook lekker.
We zoeken een plekje waar we kunnen zitten en waar we rustig ons bakkie op kunnen drinken. En natuurlijk hebben we geluk. Een stewardess en piloot staan net op om te vertrekken. We maken nog een praatje en dan gaan we lekker zitten.

Om ons heen zijn allemaal mensen druk bezig met internetten, dus haal ook ik mijn laptop tevoorschijn. En als ik 'm tevoorschijn haal, pakt Monique 'm ook. Ik moet wel, ik loop nog 3 dagen achter met het plaatsen van de blogs. Het erge is dat ik ze ook nog moet schrijven! Ik gooi er snel 3 op het blog en bewaar de aller- allerlaatste voor thuis.

We gaan nog snel iets eten bij de T.G.I. Fridays en halen dan nog wat te snacken voor in het vliegtuig. Op de heenvlucht was het eten niet te hachelen en ik hou mijn hart vast. Het hebben van honger in het vliegtuig vind ik verschrikkelijk, dus ben ik graag goed voorbereid. En Monique doet vrolijk mee.

Inmiddels kunnen we bijna beginnen met boarden en zodra we in het vliegtuig zitten, zien we dat het vreselijk weer is. Het stortregent, bliksemt en onweert! We rijden wel weg van de gate, maar daarna stopt het. We wachten tot het weer opklaart... En dat betekent een wachttijd van ruim een uur! Als we eindelijk vertrekken, geeft de piloot al aan dat er zeker anderhalf uur veel turbulentie zal zijn, maar dat het later op zal klaren. Gelukkig, want ik heb nog steeds goeie hoop om een paar uurtjes te kunnen slapen. Mijn ogen willen alleen nog maar dicht.

Ruim 8 uur later arriveren we op Schiphol. Geslapen heb ik niet, want de turbulentie hield niet op, maar ik voel me redelijk fris en fruitig. Zoals verwacht was het eten vreselijk, maar gelukkig hadden we hier op gerekend. We gaan snel naar de bagageband waar onze bagage voor de verandering al snel aankomt. Via de 'Niets aan te geven' uitgang (natuurlijk) gaan we naar buiten...
Onderweg naar huis kijken we terug op een geweldige vakantie. We hebben niet alles kunnen doen wat we wilden doen, maar dat geeft niet. Op alles waren we voorbereid, dus ook op evt. tegenvallers. Dat we de high clearance auto in moesten leveren hadden we niet kunnen voorzien, maar ook de regenval in de gebieden waar we deze auto nodig hadden niet. Dat kwam dus mooi uit! En gelukkig stond er genoeg op onze lijst om alle dagen voldoende te kunnen vullen. En het geeft ons een reden om weer terug te gaan.

Voor dit jaar is het voorbij. Ik hoop dat jullie met plezier meegelezen hebben en hartelijk bedankt voor jullie reacties! Erg leuk om te lezen.

It's time to say goodbye... Tot volgend jaar! Tot blogs!

En nee, natuurlijk ben ik het niet vergeten. De foto's hadden jullie nog tegoed van de laatste dagen, dus bij deze...

http://picasaweb.google.nl/MoniquedeHeus/BryceCanyonHike?authkey=Gv1sRgCKHFtr7yi-raIQ&feat=directlink

http://picasaweb.google.nl/MoniquedeHeus/LasVegas?authkey=Gv1sRgCJO3gL_y6O7YLA&feat=directlink

http://picasaweb.google.nl/MoniquedeHeus/ValleyOfFire?authkey=Gv1sRgCN6dg-q4jOfc9gE&feat=directlink

http://picasaweb.google.nl/MoniquedeHeus/WatsonLake?authkey=Gv1sRgCL_65cOBnK_yPw&feat=directlink

zaterdag 26 september 2009

De laatste dag

Ohohoh! We hebben gisteravond nog even naar Weather channel gekeken en de verwachte temperatuur voor Phoenix is vandaag 105 graden! Niet normaal en we hebben dus officieel ons warmte record van alle vakanties verbroken. Twee jaar geleden was het op de laatste dag 102 graden!
Ook hebben we dit jaar voor het eerst meegemaakt dat de borden langs de weg (Smokey bear) aangaf dat de brandgevaarlijkheid 'Extreme' was.

Als we naar buiten gaan, is het inderdaad al niet meer te harden. De temperatuur loopt heel rap naar de 100 graden en de airco kan het al bijna niet meer aan.
We eten wat bij Denny's en gaan daarna op weg naar Watson Lake City Park bij Prescott. Na een hele lange weg, komen we daar eindelijk aan en het ziet er inderdaad mooi uit. Ook hier staat het water laag en jammer genoeg kunnen we niet bij de rotspartijen in het water komen, omdat daar geen pad naar toe loopt. Misschien maar goed ook.

We rijden weer terug naar Phoenix, want we moeten nog naar de REI, de outdoor store. Hier koopt Monique natuurlijk weer niets en ik koop een nieuwe regenbroek. Die hebben we in Nederland wel nodig en mijn oude is lek!
Nu vraag je je misschien af waarom ik dat ding in godsnaam hier koop. Nou, heel eenvoudig. Als ik in Nederland een goeie wil kopen, dan betaal ik in Euros wat ik hier in Dollars betaal. En in dollars is het een stuk vriendelijker. Daarom vinden wij shoppen ook zo fijn hier.

We rijden nog even naar een winkelcentrum, maar het kan ons niet meer bekoren. Het geld is nu echt op en we moeten langzamerhand terug naar het hotel. We kunnen het niet te laat maken vanavond, want om 4 uur morgenochtend gaat de wekker af...

Applebee's is de plek waar we vanavond eten. We nemen mijn favoriete voorgerecht en een lekker hoofdgerecht en daarna houdt het toch echt op. We gaan terug naar het hotel en halen de auto leeg. En mijn god! Wat een zooi verzamelt een mens in een paar weken tijd!
De cooler en de box laten we achter in het hotel. Daar kan housekeeping misschien nog iemand een plezier mee doen. De overige spullen gooien we weg of nemen we mee terug.
De koffers gaan bijna niet meer dicht en het is passen en meten om alles ingepakt te krijgen. Ondertussen check ik online in (ja, nu lukt het wel) en ga bij de receptie de instapkaarten uitprinten. Daar hoeven we ons morgen niet meer druk om te maken.

Het rondje is gemaakt

En daar gingen we vanmorgen op weg naar het ontbijtbuffet in het Wynn. Ook dat is inmiddels traditie geworden... Een van de dagen in Las Vegas, gaan we naar (een) het ontbijtbuffet. Het smaakt allemaal heerlijk en het grote voordeel is, dat we voorlopig vooruit kunnen. Want we hebben toch wel een ritje voor de boeg vandaag.

Als we eenmaal uit Vegas vertrekken, stuurt de navigatie ons weer een andere richting uit. Dit zal best de snelste route zijn, maar zo voelt het niet. Als de navigatie aangeeft dat we 16 mile dezelfde weg kunnen rijden en we vooruit een lang stuk rechte weg zien en achter ons ook en er vooral geen eind lijkt te komen aan de stoplichten en de bebouwing, dan twijfel ik toch wel aan het apparaat. Maar we zijn op weg en volgen netjes de aanwijzingen.

Tja, wat kunnen we over vandaag nog meer vertellen? Nou, niet zoveel, we hebben een aardig ritje gemaakt en komen rond 17 uur in Scottsdale aan. We gaan direct naar het hotel.. eh.. resort en dat gaat allemaal erg vlotjes. We hebben een leuke kamer, met een supergroot balkon! Natuurlijk maken we meteen gebruik van de ligstoelen die daar staan en doen een dutje. Althans, ik... Hierna besluiten we te gaan zwemmen. Ze hebben hier prachtige zwembaden. En niet te vergeten, het hele complex ziet er echt uit als een vakantieoord. Erg strak aangelegd, allemaal.
We kleden ons om en gaan zwemmen. Fout! Het water is ook hier ijzig koud en niet fijn! Monique is al verkouden en ik zie het niet zitten om verkouden te worden, dus poedelen we wat in het water en gaan dan snel terug naar de kamer.

Na ons te hebben opgefrist zijn we inmiddels wel toe aan iets te eten en we gaan op zoek naar T.G.I. Fridays. Hier hebben ze fantastisch lekkere hamburgers.

Als we hebben gegeten, gaan we terug naar het hotel, waar we nog even een verslag schrijven en besluiten om morgen nog even online te gaan.

Ook nu nog geen foto's. Ik beloof plechtig om alle laatste links te plaatsen bij het laatste verslag.

Valley of Fire State Park, Lake Mead en cocktails!

Vanmorgen waren we weer laat op. Heerlijk liggen die bedden hier en gelukkig is alles wat we willen doen redelijk dichtbij. Dus staan we lekker later op.

We eten en drinken weer wat in het Encore café en gaan daarna naar de auto. We hebben iedere keer geluk en vinden een plekje dichtbij de uitgang. Voor je het weet moet je een pokke end lopen om je auto op te halen. Dat hoeven wij dus niet. Als we de garage inlopen zien we ‘m direct staan. En ja, deze garage is godzijdank overdekt. Ze verwachten nl. het record qua temperatuur te kunnen breken. Iedere dag kijken we op weather channel wat het weer in Vegas en in Phoenix gaat doen. En da’s niet mis. Dit weekend komen de temperaturen in Phoenix boven de 100 graden. Pffff… blij dat wij dan weg zijn.

Langzaamaan rijden we via de Strip naar Valley of Fire State Park. Dit park is niet zo heel groot, vandaar dat we daarna richting Lake Mead Recreational Park willen. Misschien kunnen we nog even pootje baden.

We rijden naar de uitzichtpunten en bij Mouse’s Track gaan we een stukje wandelen. Het pad is zo’n 0,8 mile en lijkt goed te doen. Godzijdank besluiten we een flesje water mee te nemen, want het is heet! Heel heet! Maar het pad is vrij gelijk, dus geen problemen.
Monique moet natuurlijk weer foto’s maken van alle petroglyphs, oftwel rotstekeningen. De rotsen staan hier vol mee! Heel apart om te zien. En dit zijn echte originele tekeningen.
Bij Mouse’s tracks ben ik aan het eind van de trail gekomen en wacht ik op Monique. Er loopt nog een ander stel die mij vriendelijk gedag zeggen in het engels. Dan hoor ik de jongen tegen zijn vriendin zeggen in het Nederlands "Anne, wacht effe, deze mevrouw (ahum, ben ik dat?!?!) gaat een foto van ons nemen, alleen weet ze dat nog niet.". Eh… fout dus. Nu weet ik het wel. Ik doe alsof ik gek ben, want ik wil nooit foto’s van anderen nemen en loop een stukje terug. Fout! Ik word alsnog aangesproken, in het engels, en antwoord in het Nederlands. Tja, altijd voorzichtig zijn met wat je zegt, want die Nederlanders zitten overal! Ik ook. En ik heb duidelijk geen kaaskop, want iedereen begint altijd in het Engels tegen mij.
Ik vertel ze op Monique te wachten, tenslotte is zij de fotograaf in de familie. Na fotootje klik gaan zij weer weg en wordt Monique opnieuw gevraagd om een foto van, dit keer, een Amerikaans stel te nemen. Het kind is er maar druk mee, maar ja, dat krijg je ervan als je een dikke camera om je nek hebt hangen! Want als we terugkomen wordt ze nog tweemaal gevraagd om foto’s te nemen.

We gaan langzaamaan weer verder en rijden voor we het weten het park weer uit, maar we willen nog naar één punt. Dat punt hebben we natuurlijk gemist en ligt een paar mile terug. Dus draaien we om en gaan naar Rainbow point. Net een kleurenpalet. Erg mooi.

Hierna gaan we naar Lake Mead, maar net als de vorige keer zien we in de verte een heel klein beetje water. Er moeten hier stranden zijn, maar waar die toch zijn? Geen idee!

Uiteindelijk besluiten we om weer terug te gaan richting Vegas en nog wat te gaan shoppen. Dat moet hier, want er zijn teveel leuke winkels. Als we bij de mall aankomen, zie ik een Dooney & Bourke winkel. Zij maken tassen in alle vormen, kleuren en maten en zijn duur! Maar ik vind het een erg leuk merk. Ik zie twee prachtig mooie tassen, waarvan ik er een van Monique moet kopen, want volgens haar staat mijn naam er op. Toch besluit ik om weer naar buiten te gaan. Nog even over denken, want ik vind het echt veel geld. Wel leuk en fijn is dat het ook hier uitverkoop is en er gaat nog 30% korting af van de twee tassen waar ik tussen moet kiezen.
We lopen een rondje, drinken een bakkie leut en gaan weer verder. Als we bij het eind zijn, gaan we toch de winkel weer in. Een verkoopster roept luidkeels door de winkel "You’re back!" en denkt waarschijnlijk "Mooi, daar zit een koop aan te komen!". En inderdaad, uiteindelijk kies ik een tas en ga afrekenen. Eindelijk is mijn zoektocht voorbij…

Hierna is het geld op en gaan we snel terug naar het hotel. We frissen ons op en pakken de auto weer om richting het MGM te gaan. We parkeren de auto bij ons oude vertrouwde Monte Carlo en gaan daar naar binnen op zoek naar de Italiaan. Daar hebben we 2 jaar geleden lekker gegeten. Alleen is dat restaurant er niet meer. Er zit nu iets jong, hip en trendy en aangezien Monique niet jong meer is en wij beiden ook niet hip en trendy (meer) zijn, besluiten we om naar het buffet te gaan.

Hier proberen we weer van alles en besluiten we om ook de sushibar uit te proberen. Een tijd geleden hebben Hester en ik een sushi workshop gehad en dat was niet zo goed bevallen, zeg maar. Hes heeft onlangs nog een sushi geproefd en vond het zowaar lekker. Dus kon ik niet achterblijven. En inderdaad, dit smaakte beter dan de door mijzelf in elkaar geflanste sushi!
Hierna gaan we nog even naar de MGM, waar we opnieuw onze ogen uitkijken. Dit casino verandert om de haverklap de casinovloer. Dus het is altijd leuk om een kijkje te nemen.

Als we hier geweest zijn, lopen we langzaamaan weer terug naar de auto en gaan op weg naar het hotel. Het is onze laatste avond hier en die moet natuurlijk in stijl worden afgesloten. Aan de eenarmige bandiet, dus! Maar eerst gaan we een cocktail drinken in de Encore bar.

Anderhalf uur later lopen we naar de kamer, zonder ook maar een kwartje vergokt te hebben. Het geld dat we normaal gesproken wegkeilen in de automaten, hebben we nu opgedronken. Die mojitos en margaritas zijn te goed!

Het wordt eentonig, maar helaas... nog geen foto's. Die volgen asap.

Nog meer Vegas!

We slapen lekker uit vandaag en staan pas rond 10 uur op. Terwijl ondertussen op de achtergrond de tv aan staat met de Today Show, altijd een leuk ochtendprogramma, doen we ondertussen ons ochtendritueel. En ja, toen we gisterenavond terug kwamen op de kamer, deed de tv het weer.

Nadat we in het café van Encore wat hebben gegeten en koffie hebben gedronken, gaan we richting de auto. We willen naar het Valley of Fire State Park en Lake Mead.
We rijden via de Las Vegas Boulevard naar de 15 en vergis je niet. De Las Vegas Boulevard is volgens mij wel 20 mile lang! Er komt geen eind aan die straten hier!
Onderweg zien we borden staan met Great Basin National Park en we besluiten om hier een kijkje te gaan nemen. We rijden en we rijden, maar nergens zien we nog een bord waarop dat park staat aangegeven! Na zo’n 40 mile besluiten we om maar om te draaien, maar ook op de terugweg zien we nergens een bord.

Inmiddels is het te laat om nog naar Valley of Fire te gaan en we rijden terug naar Las Vegas. Ik kan niet wachten om te gaan shoppen. Drie weken natuur is leuk, maar shoppen is hier ook erg leuk!
We rijden naar de outlets aan de zuidkant van de Strip en vluchten snel de gebouwen in. De temperatuur ligt nog steeds tegen de 100 graden en men verwacht een record te verbreken.

We kopen allebei wat nieuwe kleding, eten wat en rijden daarna nog even naar Primm, zo’n 25 mile verderop om te kijken of ze daar het kledingstuk hebben wat ze hier niet meer hadden. Onderweg liggen we strak van het lachen, omdat we thuis Amsterdam al te ver vinden om naar toe te rijden!
In Primm kopen we nog wat kleding en dan rijden we snel terug naar Las Vegas. Omdat we laat in de middag nog wat gegeten hebben, hebben we geen van beiden veel honger. We spreken af de Strip op te gaan en desnoods iets kleins te eten. We lopen via het Wynn naar buiten en gaan bij het Palazzo weer naar binnen. Hier kunnen we binnendoor lopen naar het Venetian en we besluiten om in het foodcourt snel iets te eten en daarna naar het Bellagio te gaan. Hier hebben ze een geweldige vijver show, water fountain!

We genieten allebei van de show en Monique fotografeert wat af. In totaal kijken we nog 3 shows, waarvan de laatse om 24 uur is. Dit is meteen de laatste, want het is op Star Spangled Banner, het Amerikaanse volkslied.

Langzaamaan lopen we hierna terug en dat valt vies tegen. Pas tegen 1 uur zijn we terug bij het hotel. Bij de liften moeten we onze kamersleutel laten zien, om naar boven te mogen. En voor ons loopt een dame, die wel kan kruipen. Zo zeer doen haar voeten! Ja, je vergist je al snel in de lengte van de Strip en alhoewel het Wynn en Encore ontzettend mooie hotels zijn, liggen ze wel wat buiten het actiegedeelte, zeg maar.

Op de kamer aangekomen, relaxen we nog wat, voordat we het licht uitdoen om 2.15 uur!

Helaas nog steeds geen foto's, die volgen zo snel mogelijk. Net als de laatste 3 dagen, die zal ik plaatsen zodra ik thuis ben...

Yes! We Can... ehm.. Did!

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan en met vroeg bedoel ik om 7 uur. Want voordat we naar Vegas vertrekken, willen we nog naar Bryce Canyon NP om de Green Gardens trail te gaan lopen. Bij deze trail ga je naar beneden in Bryce Canyon en zie je de hoodoos dus van een heel andere kant. En het is een one way trail. We gaan dus aan de ene kant naar beneden en gaan aan de andere kant omhoog.

We gaan op weg naar Bryce Canyon met een fijne temperatuur om te wandelen, het is op dit moment zo’n 54 graden Fahrenheit, waar we natuurlijk niet de enigen zijn. We dalen af bij Sunset Point en gaan steeds dieper de canyon in. In het begin is de afdaling nog geleidelijk, maar des te dieper we komen, des te steiler wordt het. Ondanks dat ik nog wel een mijl of 2 heb te gaan, vraag ik me toch af hoe we straks omhoog lopen. Gaat dat net zo steil?!

Als ik eindelijk beneden kom, wacht ik op Monique. Die moet natuurlijk foto’s maken en komt dus wat later aan wandelen. In het begin is het nog rustig op de trail, maar langzamerhand wordt het steeds drukker. Jong en ouder en nog ouder loopt hier beneden. Knap hoor. Twee oudjes lopen hand in hand en zeggen zo vrolijk gedag dat het aanstekelijk werkt.

Ineens komen we bij een splitsing waar we de keuze hebben tussen de Navajo loop of de Queens Garden trail. De Queens Garden trail is langer en we lopen wel lekker, dus nemen we die.
Na verloop van tijd voel ik hoe de trail langzaam aan weer begint te steigen. Heel geleidelijk, dus goed voor onze laaglanders. Maar dan ineens wordt de steiging steeds gemener. Ik heb er minder moeite mee dan ik had gedacht, maar Monique, die verkouden is, heeft het een stuk zwaarder. Ik loop een stuk voor haar uit en wacht zo nu en dan tot ik haar weer in het vizier heb.
Als ik boven kom, hijgend en wel, staat een Amerikaan me aan te moedigen. "You’re finally here! You made it!". Erg leuk. En ik zag er dus niet meer zo fris en fruitig uit.
Ik gooi mijn rugzak af en pak een fles water om eerst even bij te tanken. Langzamerhand zie ik Monique met pijn en moeite boven komen en ik lok haar met een fles water! Zo ben ik dan wel. Haha…
Als we zijn uitgepuft, lopen we de 0,5 mile naar Sunset Point. Tenslotte hebben we daar de auto achtergelaten. Ik gooi mijn hikingboots uit en trek mijn comfie slippers aan voor de rit naar Vegas.

We moeten nog een uurtje of wat rijden, voordat we daar aankomen en installeren voor het gemak de navigatie, zodat we niet meer na hoeven te denken.
Ik heb gisteren tegen Monique gezegd dat ik via Zion National Park wil rijden. Alhoewel het park zelf niet mijn voorkeur heeft, is de weg naar Springdale fantastisch mooi. Op de kaart hebben we gezien dat dit, volgens ons, ook de kortste weg is.
Groot is de verbazing als de navigatie ons ineens een andere richting uit wil sturen. Dat willen wij niet, dus we draaien om. Vervolgens worden we gek van de dame die roept ‘Recalculating, recalculating. Turn around". Dus zetten we ‘m uit. De bedoeling is om de navigatie in de buurt van Vegas weer aan te zetten.

Dat doen we ook en hij leidt ons netjes naar de parkeergarage van het Wynn terwijl we ondertussen de temparatuur buiten zien oplopen naar 99 graden Fahrenheit. Heet dus! We besluiten om de koffers direct mee te nemen en lopen door het casino richting de registratie. Daar krijgen we te horen dat we geboekt zijn in Encore, het zusje van het Wynn. De dame achter de balie zegt direct dat het geen probleem is en dat zij ons ook kan inchecken. Ze legt ons uit hoe we binnendoor, wel zo fijn met deze temperaturen, naar het Encore kunnen lopen.
We gaan direct naar onze kamer en zodra we deur open doen, valt onze mond open! We hebben een supergrote kamer, waar een hoekbank in staat, een bureau en natuurlijk 2 bedden. Het ziet er allemaal lekker luxe uit en we rennen naar onze bedden om ons erop te laten vallen. Heerlijk liggen ze! Vervolgens ziet Monique een afstandbediening staan en drukt op een knop. Ineens gaat de vitrage open… W-O-W! Alles van een afstand te bedienen. Ook de verlichting! Hoe geweldig. En er staat ook nog een dockingstation voor je I-pod…

Hierna is de badkamer aan de beurt. Ook die is superluxe, voorzien van ligbad en een aparte douchecabine en, een unicum in Amerika, een apart toilet!
Als we zijn bijgekomen besluiten we om een uurtje te relaxen op de kamer, voordat we wat gaan eten. We willen de tv aanzetten, natuurlijk flatscreen, maar die doet het niet. Ach, komt wel goed. We lopen zo direct wel even langs de concierge.
Na een uurtje gaan we op pad naar de Fry's. Fry's is niet alleen een grote supermarkt, maar ook een electronicaketen a la Mediamarkt. Het riempje van de fotocamera is versleten en Monique heeft een nieuwe nodig. Jammer genoeg blijkt de Fry's die niet te verkopen. Dus moeten we verder op zoek, maar niet vandaag. Want we hebben honger en besluiten om terug te rijden naar het hotel.

Nadat we ons hebben opgefrist, gaan we naar het buffet in het Wynn. Dat staat erg goed bekend en dat willen we natuurlijk proberen. Maar eerst gaan we naar de concierge om aan te geven dat de tv het niet doet en waar men direct melding van maakt bij Housekeeping. Er wordt onze toestemming gevraagd om de kamer te betreden zonder dat wij aanwezig zijn.
Het buffet bij het Wynn is fantastisch lekker en nadat we vanalles geproefd hebben, besluiten we lekker verder te relaxen op onze kamer. Het was tenslotte erg vroeg vanmorgen.

Helaas nog geen foto's. Vandaag (=vrijdag) hebben we voor het eerst weer internet, de foto's laten dus even op zich wachten.

maandag 21 september 2009

Horseshoe bend, Toadstool hoodoos en Bryce Canyon NP

Vandaag vertrekken we uit Page en gaan we op weg naar Tropic. Tropic ligt 7 mile van Bryce Canyon National Park af en hier hebben we voor vannacht een cabin geboekt.

Voordat we uit Page weggaan, gaan we nog even kijken bij Horseshoe Bend. Een van de mooiste plekjes die ik ooit heb gezien. Het is een lastig wandelingetje, omdat je voor een groot gedeelte heuvelopwaarts door rul zand loopt. Maar gelukkig is het wat bewolkt en valt de temperatuur mee.

Bij Horseshoe Bend aangekomen, ligt Monique weer plat op haar buik om de foto te kunnen nemen. Zo ongeveer de enige manier om 'm helemaal op het plaatje te krijgen... We genieten van het uitzicht en maken een praatje met 2 Amerikaanse dames.

Na een tijdje besluiten we om verder te gaan, want er staat nog meer op de planning en de bewolking is inmiddels opgetrokken, dus de temperatuur stijgt rap.

Op zo'n 30 mile van Page komen we langs de Toadstool Hoodoos, een hike van ongeveer 1 uur. We willen de hoodoos graag zien, dus parkeren de auto, trekken de hikingschoenen aan, pakken de flessen en gaan op pad. Het is een vrij makkelijke hike, die wel over erg smalle paadjes gaat. Het zijn af en toe net geitenpaadjes! Maar dan ineens komen we een bocht uit en daar staat een pracht van een toadstool te pronken. Monique schiet een aantal plaatjes en we lopen weer verder. Als we weer bij de auto komen, zetten we snel de airco aan en rijden weer verder.


Via de Scenic Byway 87 rijden we naar Tropic waar we rond 16 uur aankomen. Mooi op tijd, want bij het boeken heb ik (blijkbaar) opgegeven dat we rond deze tijd zullen arriveren en we zijn weer een uur vooruit gegaan. Zodra we zijn ingecheckt, krijgen we de sleutel en gaan de cabin binnen. Die ziet er heel schattig uit. We lopen om de cabin heen en daar staan schommelstoelen die over het land van de eigenaren uitkijkt. Erg leuk gedaan, allemaal. We gaan natuurlijk even in de schommelstoelen zitten om een kop koffie te drinken en te spelen met de camera van Monique.

Hierna gaan we richting Bryce Canyon. De bedoeling is om vanavond de zonsondergang te gaan bekijken. Lijkt mij machtig mooi! We gaan eerst naar het visitor center waar ik een mooi boek koop van de scenic byways in de Verenigde Staten. Die gaat de komende jaren zeker van pas komen. We vragen aan (een van) de parkranger waar we het beste heen kunnen gaan voor de zonsondergang en dat blijkt Bryce Point te zijn. We rijden daar naartoe, eten snel wat en gaan dan een mooi plekje zoeken. Het duurt nog even, maar dan zakt de zon af en toe onder een wolk vandaan. Maar het zit ons niet mee. De zonsondergang is door de bewolking niet wat we ervan verwachten. Gelukkig hebben we morgen nog een kans.

Nog net in het laatste daglicht rijden we terug naar Tropic. We eten nog wat bij de plaatselijke Pizza Place en rijden dan de 500 ft. terug naar de cabin.
Hierna zal het een paar dagen stil worden, want de komende dagen hebben we geen internet, maar hou ons in de gaten. Voordat je het weet, hebben we weer geupload!

Foto's van vandaag zijn hier te vinden:

zondag 20 september 2009

Nog een dagje in Page

Jaja, we zijn hier 3 nachten, maar zoals gisteren de dame bij het BLM (Bureau Land Management) al zei: 'ik kan je 2 weken lang in deze omgeving bezig houden'. En het is echt zo! Ook hier is ontzettend veel te doen in de omgeving. Gelukkig hebben wij voorafgaand aan de vakantie al een aantal mogelijke bezienswaardigheden in kaart gebracht. We besluiten om, ondanks onze toch wel stijve spieren, vandaag naar Buckskin Gulch te gaan. Dit is een canyon die erg mooi moet zijn en wij gaan kijken of dat echt zo is. Langs de trail staan cairns (gestapelde stenen om de weg te wijzen), dus het moet niet al te moeilijk zijn.

Gisteravond hebben we besloten om niet meer mee te doen aan de loterij. Want om op zondagochtend de evt. hike naar de Wave te kunnen maken, moeten we ons programma teveel aanpassen en dat willen we niet. De Wave zat dit jaar niet (meer) in de planning, dus we laten het zo.

Het is al lekker warm als we op weg gaan naar de House Rock Valley. Dit is dezelfde weg als waar je heen rijdt als je de Wave gaat bezichtigen. We rijden de dirtroad op en slaan na een aantal bochten en wasborden af naar de parkeerplaats waar de trail begint.
Monique begint met het invullen van de permit formulieren die je daar ter plekke kunt vinden en betaalt de fee die hieraan gebonden is. Een deel van de formulieren leg je goed zichtbaar op je dashboard. Ondertussen trek ik mijn hikingboots aan die verrekte strak zitten, maar het lijkt verder goed te gaan. We vullen opnieuw de flessen en de waterzakken en gaan op weg naar de trail. Door rul zand lopen we richting een rivierbedding, waar aan de overkant de trail verder gaat. Opnieuw door rul zand. Nadat we een tijdje lopen en de omgeving steeds mooier wordt, zien we een trail die de rivierbedding in gaat, maar ook een trail die bovenlangs loopt. We besluiten om de trail bovenlangs te volgen. Tenslotte hebben we even genoeg van rivierbeddingen.


Zodra we de trail bovenlangs volgen, hebben we spijt. Allerlei dorre distels staan langs het pad en we hebben continu stekels in onze benen, sokken en schoenen. En dat steekt! We proberen om ze te laten zitten, maar dat is geen goed plan. Alsof er spelden in je geprikt worden, zo voelt het! Toch lopen we door, want anders moeten we dezelfde weg weer terug en dat is geen optie. Het is inmiddels snikheet en het zweet druipt van ons af! Af en toe voelen we een warm briesje dat ook niet helpt bij het afkoelen.

We zijn blij als we de rivierbedding in kunnen om daar verder te lopen. Helaas is het de blijkbaar de tijd van irritante vliegen en honingbijen! Geen idee of de honingbijen anders zijn dan de 'gewone' bijen, maar dit is de letterlijke vertaling. Van de bijen hebben we niet veel last, van de vliegen wel! Monique roept op een gegeven moment naar een vlieg "ga een lijk zoeken!". Dat moet niet al te moeilijk zijn, want een stuk terug zijn we een oud dierenlijk tegengekomen. Nee, ik ben niet gaan kijken wat het was... Wel kon ik zien dat ie er al een tijdje lag.

We zijn een uurtje onderweg als we bedenken dat dit volgens ons niet de omgeving is wat we gedacht hadden. We dachten een smalle canyon te zien en alhoewel dit ontzettend mooi is, is het wat anders dan verwacht, zeg maar. Als dan ineens de trail ophoudt, er geen voetstappen meer te zien zijn en de enige cairn die we tegenkwamen al een tijdje terug stond, zijn we het spoor bijster. We kijken een beetje verloren rond, maar alles lijkt wat afgesloten met begroeiing.
Nu we het allebei niet meer weten, besluiten we om terug te gaan. Jammer, want het is een leuke hike. Op de terugweg lijken we een soort van opening in een berg te zien en we lopen daar naar toe. FOUT dus! Ook hier weer vervelende distels die we om de haverklap uit ons moeten plukken. En vervelende vliegen!

Als we weer op het beginstuk lopen, besluit Monique om het dierenlijk van dichterbij te gaan bekijken. Ze maakt een foto van de schedel en komt dan weer snel terug.

Zodra we bij de auto komen, drinken we het water uit de waterzak op en leggen de nog gevulde flessen in de cooler. Die komen later of morgen wel van pas. We bedenken wel om later op internet te kijken hoe het nu zit met de trail. Want als het is wat wij denken, dan moeten we terug.

Als we wegrijden, besluiten we om richting Kanab te rijden. Monique heeft een puffertje nodig voor haar fotocamera, die zit onder het stof na de afgelopen dagen en kan wel een schoonmaakbeurt gebruiken. In Kanab zit de enige fotozaak in de wijde omgeving. Dus rijden we zo'n 60 mile verder. Gelukkig ligt een paar mile buiten Kanab de Coral Pink Sand Dunes State Park, waar we dan meteen kijkje kunnen nemen.

In Kanab vinden we al snel Terry's Photoshop, maar de winkel is gesloten. Er zit ook nog een Radioshack, die vanalles verkoopt behalve camera toebehoren. Het puffertje moet dus nog even wachten.
We gaan snel door naar Coral Pink Sand Dunes State Park, terwijl de lucht volledig dicht begint te trekken. Er vallen wat regendruppels en zo nu en dan zien we een lichtflits. Toch rijden we door in de hoop dat het beter wordt en dat we in dit park kunnen eten. Want we hebben honger!
Helaas wordt het weer slechter en we besluiten dat het in dit weer niet de moeite is om de fee te betalen om het park te bezichtigen. Gelukkig kunnen we net buiten het park nog een stukje zien. We parkeren de auto en lopen hijgend door het rulle zand naar boven. Dat valt nog niet mee! Van bovenaf hebben we mooi zicht op de gekleurde duinen, die in dit weer eerder rood lijken, dan roze. Maar ineens klinkt er een fikse donder en we gaan snel terug naar de auto. Er wordt hier iets teveel gewaarschuwd om bij onweer niet buiten te blijven, dus dat doen we ook niet.

We rijden terug naar Page en besluiten om voor de zonsondergang nog even snel een laatste was te draaien. Dan is alles weer schoon en kunnen we weer even vooruit. Hopelijk is de was klaar voordat we richting Alstrom Point rijden voor de zonsondergang...
Terwijl de was draait, bungelen wij met onze voetjes in het water van het zwembad. We zitten lekker in de schaduw en het is een aangenaam temperatuurtje. Ondertussen vragen we ons af of we morgenochtend vroeg niet alsnog de Buckskin Gulch kunnen bezoeken, maar dat zullen we later vanavond nagaan op internet.

Jammer genoeg trekt ook hier de lucht dicht en heeft het geen zin om er op uit te trekken voor een mooie zonsondergang. Gelukkig maar, want het wassen duurt wat langer dan gepland...

zaterdag 19 september 2009

Een dagje Page

Het was vroeg vanmorgen! Om 6 uur begon de wekker een zeer irritant riedeltje te spelen. Maar natuurlijk hadden we geen zin om op te staan, dus bleven we nog een half uur liggen. In dat halve uur hebben we elkaar continu gevraagd of we het echt wel moesten doen.

Wat we dan moesten doen? Nou, vlakbij Page heb je the Wave. The Wave is heel mooi en was een doel 2 jaar geleden, maar toen werd ik tijdens de hike overvallen door hoogteziekte en moesten we noodgedwongen terug. Het jammere is dat je The Wave niet zomaar kan bezoeken. Dit gebied valt onder de verantwoordelijkheid van Bureau Land Management en zij laten slechts 20 bezoekers per dag toe. Je hebt dus een permit nodig, zonder permit loop je kans op enorm hoge boetes.
De helft van de permits wordt online verloot en hiervoor waren we in juni al uitgeloot en we hadden al besloten om het dit jaar te laten zitten. Want ook rondom Page is enorm veel te doen. Maar ja, het kriebelt..., dus staan we om half 7 op om om 9 uur bij het kantoor te zijn. Het probleem is nl. dat het kantoor van BLM in Utah ligt en in Utah is het een uur later!

Als we aankomen bij het kantoor staat het helemaal vol met auto's en in totaal doen er 64 mensen mee aan de loterij waar dus maar 10 personen voor worden ingeloot! We krijgen een lotnummer, maar helaas... ook vandaag hebben we geen geluk. Zonder permit gaan we terug naar het hotel, het goeie nieuws is dat we morgen met een dubbel nummer mee kunnen spelen! Misschien hebben we dan meer geluk.

Eerst gaan we terug naar het hotel om daar te ontbijten. En na het ontbijt gaan we naar de Lower Antelope Canyon. Er is ook een Upper Antelope Canyon, maar daar zijn we 2 jaar geleden geweest. De lower is langer, dieper, loopt van smal (bodem) naar breed (omhoog) en je hebt meer tijd om rond te lopen. Wel wordt ons verteld dat we bij de gids moeten blijven. De gids gaat ons voor met een gitaar op zijn schouder naar de ingang.

We gaan via een smalle opening de canyon in en meteen verdwijnt de gids naar ergens waar we hem niet meer zien, maar hem nog wel op zijn gitaar horen tokkelen. Geeft niets, zonder gids vermaken wij ons ook wel. We kijken onze ogen uit en filmen en fotograferen er op los! Via stalen trappetjes gaan we steeds dieper de canyon in. Na zo'n anderhalf uur komen we aan het einde, althans we komen op het punt waar we weer omhoog kunnen. En nog steeds is er geen gids te zien.



Via een trap komen we de canyon uit waar we in niemandsland uitkomen! Geen gids te zien, alleen maar slickrock en in de verte een zandtrail.We besluiten te gaan lopen en het zandtrail te volgen. Als we bijna bij het begin zijn, komen we de gids tegen met een nieuwe groep! En dat terwijl we weten dat de helft van onze groep nog in de canyon rondloopt en er in 1997 plotseling een flashflood kwam waarbij een tiental toeristen omkwamen.

We gaan even snel terug naar het hotel om online een en ander op te zoeken en gaan vervolgens weer op weg. We hebben besloten om naar de Wahweep Hoodoos te gaan. We volgen de redelijk gedetailleerde routebeschrijving, parkeren de auto, eten nog snel wat, doen de hikingboots aan, vullen de waterzakken en flessen en eindelijk kunnen we op weg.

De trail naar de Hoodoos is niet heel moeilijk, maar wel lastig. We lopen grotendeels door een rivierbedding, over soms keiharde grond, soms lijkt het alsof we over papiermachee lopen, soms door rul zand en helaas voor mij soms ook door de modder! Niet zolang nadat we vertrokken zijn, zak ik met mijn rechtervoet weg in de modder en hebben mijn schoenen de vuurdoop.

We lopen verder en na een mile of 2 lijkt het alsof ik op plateauzolen loop. Zo'n laag modder heb ik inmiddels onder mijn boots hangen! Niet normaal meer. En dat terwijl de zon genadeloos op ons neer schijnt en we nergens een stukje schaduw ontdekken! We lopen en we lopen en nergens zien we ook maar iets wat op een hoodoo lijkt. Inmiddels is het half 4, genadeloos heet, we drinken ons te pletter als ik eindelijk de hoodoos in beeld zie! We lopen stug door totdat we ze goed genoeg zien om ze op de foto te kunnen zetten. Hierna draaien we weer om, want we zijn al een tijdje onderweg en het loopt rap richting 16 uur. De lucht begint enigszins dicht te trekken en ook hier wordt continu gewaarschuwd voor flashfloods. We willen dus niet te laat weg zijn uit de bedding.

We beginnen aan de terugweg, maar ondertussen zijn we alle twee moe, hebben o.a. zere voeten (Monique), zere knieen (ik) van het ongelukkig lopen op de keien, stenen, modder enzovoort. We moeten continu opletten waar we onze voeten neerzetten, want een verkeerde stap kan helaas maar al te fout aflopen!

We lopen en we lopen, stoppen zo nu en dan om wat te drinken en gaan dan weer snel verder. We hebben geen oog meer voor de omgeving... het enige waar we nog aan denken is de auto en onderweg zeg ik tegen Monique dat ik zodra we bij de auto zijn, mijn benen strek op het dashboard van de auto... Kan me niet schelen hoe het eruit ziet!
Stug lopen we door en we zijn blij als we eindelijk een bekend punt zien, waarbij we zeker weten waar we ongeveer zijn. We denken via een makkelijke manier door te lopen, maar helaas komen we bij een geul aan, waar we niet doorheen kunnen lopen. We moeten dus weer een stuk terug...

Als we bij het begin van de trailhead aankomen, dan moeten we nog een stukje over een dirtroad. Monique heeft zo'n pijn in de pootjes dat ik haar een stukje ga duwen, maar ze roept al snel dat ik te hard ga!
Eindelijk, eindelijk... zien we de auto. We gooien onze rugzakken af, pakken wat ijsblokjes uit de cooler en koelen onze handen en gezicht! Heerlijk gevoel! Want alles zit onder het zand. Onze armen, handen, benen, kleding en gezicht. Ook hebben we last van zandhaar! En geloof me, dat voelt weer heel anders dan vliegtuighaar.

Zodra ik mijn schoenen uit heb, zet ik mijn autostoel in de achterste stand (gaat gelukkig electrisch, dus ik hoef er niets voor te doen), laat mijn rugleuning in standje 'relax' zakken en leg mijn voeten op het dashboard. Monique doet hetzelfde en besluit om dit moment voor eeuwig vast te leggen!

Langzaamaan komen we weer bij en lachen we weer wat af. We trekken onze andere schoenen aan en vertrekken weer richting Page. We besluiten om niet eerst naar het hotel te gaan om ons op te frissen, maar om direct richting de Denny's te rijden. We willen een grote hamburger en die kunnen we hier krijgen.

Bij de Denny's is het een grote stressbende. Er wordt naar ons geroepen dat we minstens een half uur moeten wachten op het bestelde eten. Okee, roepen wij terug, als we maar kunnen zitten! We zijn wel verbaasd, want het lijkt helemaal niet zo druk te zijn. Waarschijnlijk een foutje in het rooster...
We krijgen ver binnen het halve uur onze hamburgers en ze smaken v-e-r-r-u-k-k-e-l-i-j-k!

Hierna rekenen we snel af en gaan richting het hotel om een zeer verfrissende douche te nemen.

De foto's van vandaag kun je vinden op:
http://picasaweb.google.nl/MoniquedeHeus/LowerAntelopeSlotCanyonWahweapHoodoosTrail?authkey=Gv1sRgCPjzmsrd4ObkjwE&feat=directlink

Op weg naar Page in Arizona

We vertrekken vanmorgen weer uit Cedar City, Utah, na een lekker ontbijtje in het hotel en gaan via de State Route 14 richting Page.

Deze route is erg mooi. Niet in het begin, maar na een paar mile verandert State Route in Scenic Route. We rijden via Cedar Breaks National Monument, wat er werkelijk schitterend mooi bij ligt in deze tijd van het jaar. In 2001 wist ik na het rijden van deze route zeker dat ik naar British Columbia in Canada wilde (dat hebben we ook gedaan). We zitten hier op een enorme hoogte, wat te merken is aan onze stemmen.

We rijden natuurlijk met een noodgang langs alle punten waar we kunnen stoppen, dus keren op een gegeven moment om een stukje terug te rijden. Dat stukje wordt wat langer, want we besluiten om het Nationale Monument te gaan bezoeken. We rijden nog verder omhoog en als we bij het visitor center aankomen, laten we onze pas zien en mogen doorlopen. Op de parkeerplaats hebben we al 2 schoolbussen zien staan, wat betekent dat er kinderen aanwezig zijn. En ja hoor, alle kinderen zitten te luisteren naar een park ranger die een praatje houdt over het gebied. Meestal moeten de kinderen daarnaast nog een aantal opdrachten doen voor school. We moeten er om lachen en Monique neemt een foto van dit Amerikaanse plaatje. Als we terugkomen bij de parkeerplaats moeten de schoolbussen natuurlijk ook op de foto gezet worden.

We rijden door naar een aantal uitzichtpunten, terwijl de gps aangeeft hoe hoog we zitten. Nadat we genieten van klein Bryce Canyon, want zo ziet het eruit, lopen we snel terug naar de auto. Allebei zijn we hees van dat kleine stukje lopen. Monique vertelt dat een man bij het visitor center aan een ranger vroeg, hoe moeilijk de wandelingen hier zijn. Het antwoord van de ranger was, dat niet de wandelingen het probleem zijn, maar de hoogte! En inderdaad, de hoogst gemeten hoogte op de gps was 3.232 meter! We konden nog hoger, maar dat was niet meer in het park.

We rijden terug naar beneden en volgen de Scenic Route 14 richting de volgende Scenic Route 87. Beide wegen zijn toch wel favorieten van ons. Er is zoveel te zien langs de weg.

Rond 14.30 uur komen we aan in Page, Arizona. De klok gaat hier weer een uur terug, dus winnen we een uur. We gaan meteen inchecken in het hotel in de hoop onze koffers enzo uit de auto te kunnen gooien, maar helaas. Onze kamer is over een half uurtje klaar. We gaan even een koffie halen bij de Safeway (supermarkt), lopen nog wat rond en dan is het half uur voorbij.

We besluiten vandaag niet veel meer te doen. We kleden ons om en gaan richting het zwembad, om lekker even te zwemmen. We gaan netjes via het trappetje het water in en schrikken ons te pletter! Want het water is KOUD! IJzig koud! Onder het roepen van het Amerikaanse F-woord (oops!) en de gedachte aan het ijskoude water in het hotel in Boston, waar ik zowat een longontsteking opliep, ben ik er snel weer uit.
Monique houdt het iets langer vol, maar komt er ook al snel uit. We relaxen nog wat, drinken nog wat, eten nog wat en relaxen dan nog even op de kamer voordat we gaan eten bij de Mexicaan.

Joan en Peet, mochten jullie dit nog lezen: een hele goeie vlucht en veel plezier in SF!

vrijdag 18 september 2009

Van Torrey naar Cedar City

We worden vanmorgen wakker met zon. Er hangt nog wel wat bewolking, maar het heftige weer van gisteren zullen we niet meer krijgen. Sterker nog, in de richting die wij uitgaan, zijn weer hoge temperaturen! Heerlijk toch?

Na het ontbijt in het hotel gaan we via Scenic byway 12 richting Grand Staircase Escalante National Monument. De Scenic Byway is een stuk meer scenic dan met regen, zoals gisteren. We doen lekker rustig aan en genieten van de uitzichten.

Ten hoogte van Boulder slaan we af richting de Hell's Backbone Road. Volgens de berichten zou dit een spectaculaire tocht door de bergen zijn. Vol verwachting klopt ons hart, maar op een zeer slecht wegdek hier en daar, de zgn. wasborden, en af en toe een afgrond aan een van de zijden valt het allemaal reuze mee. We zijn dus blij als we na 44 mile weer de 'gewone' weg opdraaien.

De bedoeling vandaag was dus eigenlijk de slotcanyons Peekaboo en Spooky, maar omdat we hier niet naar toe kunnen rijden in deze auto en na het slechte weer, de weg wordt gewoon te slecht, moeten we een ander doel zien te vinden. We rijden verder richting Cannonville en zien ondertussen de temperatuur verdubbelen ten opzichte van gisteren. Ineens zitten we weer in de 80 graden Fahrenheit. Dat voelt een stuk beter dan de 42 graden van gisteren...

Bij Cannonville slaan we af richting Kodachrome Basin State Park. Dit park ligt vlakbij de weg naar de slotcanyons en ik heb nog stille hoop, maar vanwege de vele waarschuwingen slaan we af richting het park. We betalen de $6 per auto en gaan als eerste op zoek naar een plek om te eten. Hierna rijden we de scenic route in het park. We gaan eerst naar Shakespeare's Arch. De enige 'boog' in het park. Het is een wandeltochtje van 800 meter, dus goed te doen. Vanaf Shakespeare's arch kunnen we nog een andere trail doen die van middelmatig tot zwaar wordt bestempeld. Deze trail is 1 mile en het ziet er voor zover wij kunnen zien, redelijk te doen uit. We lopen dus een stukje verder, maar Monique ziet het niet zitten en geeft aan dat we te weinig water bij ons hebben. Tja, ze heeft gelijk. We waren van begin af aan niet van plan om verder te lopen, dus draaien we om en gaan terug naar de auto.

Hierna denken we er nog over om door te rijden naar Chimney rock, maar die ligt te ver weg. En aangezien we nog ergens een plek moeten vinden om te overnachten, gaan we weer op weg. We besluiten om te overnachten in Cedar City, want daar kennen we de weg. We zijn al 2 keer eerder in Cedar City geweest en het bevalt ons daar wel. Daarnaast weten we dat de rit vanaf Cedar City geweldig mooi is.

Rond 17 uur rijden we Cedar City binnen en rijden rechtstreeks naar het Holiday Inn. Als we hebben ingecheckt, gaan we op zoek naar iets te eten. Aangezien dit een bekende plek voor ons is, is dat niet heel moeilijk. We besluiten om naar de Chillies te gaan.
Sarin, onze oberes (onze vrouwelijke vorm van ober), komt vragen of we iets willen bestellen en begint de margarita's op te noemen. Monique kan daar geen weerstand aan bieden en bestelt er een. Vervolgens wordt haar om een identiteitsbewijs gevraagd! Eindelijk heeft ze het voor elkaar!

Sarin is nieuwsgierig (op een prettige manier) en komt vragen waar we vandaan komen en wat we in godsnaam doen in Cedar City, Utah! Volgens mij denkt ze dat we gek geworden zijn om hier te komen en dan valt ze helemaal om van verbijstering, als we bekennen dat we hier voor de 3e keer zijn!
In ieder geval hebben we een leuk gesprek en het eten is verrekte lekker.

Na het eten gaan we nog snel wat boodschappen doen en dan gaan we terug naar het hotel om te relaxen, de foto's te plaatsen, het blog bij te werken en lekker te slapen!

Helaas vandaag niet zoveel f'oto's op het blog. Ik krijg ze niet geupload..., maar niet getreurd, want de foto's van vandaag kun je vinden op: http://picasaweb.google.nl/MoniquedeHeus/CedarBreaksNMCedarCityUtahPageArizona?authkey=Gv1sRgCJzbqNOXm87r7wE&feat=directlink

donderdag 17 september 2009

Afscheid van Moab

De hele nacht hoorden we de regen al op het dak van de cabin kletteren. Dat beloofde niet veel goeds en dat klopte ook. Toen we opstonden was het net even droog, maar nog voordat we de spullen in de auto hadden geladen, regende het weer. We hebben maar snel uitgecheckt en zijn vertrokken uit Moab, op zoek naar beter weer.

Door de regen konden we natuurlijk ook de zonsopgang in Arches wel vergeten, want het enige dat daarboven hing waren zware, donkere wolken. Ach, zeggen we dan tegen elkaar, volgende keer beter!
We rijden nog niet zolang als we het in de verte zien opklaren.


Het doel van vandaag is in ieder geval Torrey. Maar voordat we daar aan komen, slaan we af naar Goblin Valley State Park. Hier zijn we 2 jaar geleden ook geweest, maar toen hebben we een ander parkje gemist 'Little Wild Horse Canyon'. De afslag hier naartoe ligt vlak voor de entree van Goblin Valley. We slaan af en rijden een dirtroad op. Dat is niet zo erg, tenslotte heeft onze auto 4-wiel aandrijving, maar door de regen die in de afgelopen dagen is gevallen, lijkt de rode aarde wel klei. De banden spugen heel wat modder de lucht in en we glijden lekker door de bochten. Na ongeveer 1 mile, of misschien iets langer, komen we bij een rivierbedding en tja, da's nou jammer. Hier kunnen we met deze auto zeker niet doorheen. Met een highclearance misschien wel, maar ook daarmee bestaat de kans dat je vast komt te zitten, omdat de grond te zacht is. We besluiten het lot niet te tarten en terug te rijden. We glijden nu nog erger over de weg en ik rij heel rustig verder. Ondanks dat zitten de modderspatten op de voorruit!

Als we bijna bij het eind van de dirtroad zijn, komt een bestelbusje ons tegemoet rijden. De bestuurder gebaart ons te stoppen en vraagt of wij helemaal zijn doorgereden naar de canyon. "Nooooo!", zeggen wij in koor. Wij zijn netjes gestopt bij de rivierbedding. Het is te slippery en te zacht. Hij besluit toch een stuk door te rijden en ik vraag me af of hij het wel heeft aangedurft.


Omdat Little Wild Horse Canyon niet gaat lukken, gaan we als toetje toch nog even naar Goblin Valley State Park. De entree is $6 per auto en net als ik het geld in een enveloppe sta te doen, komt een slaperige (ja, alweer) ranger aanwandelen. Hij neemt alsnog het geld aan en wij krijgen een kaart mee van de omgeving.

De goblins zijn rare vormen. Het is soms net alsof je in smurfenland loopt. De goblins zijn gevormd toen het gebied nog een binnenzee was. We lopen hier een tijdje rond, eten wat en gaan daarna snel weer verder.


Na een paar uur rijden komen we aan bij Capitol Reef National Park. Dit park zat niet in de planning, maar ja, het ligt op de weg naar en op slechts mile van Torrey. Monique gaat naar het visitor center en terwijl ik buiten in het zonnetje zit te wachten, komt een dame aan fietsen. Zij reist met een organisatie die fietstochten organiseert van park naar park. We maken een praatje en zij vertelt ons dat ze hierna nog 9 mile heuvel op moet fietsen naar Torrey en ja, ze is best al moe na de trip van vandaag! De grap van deze groepen is, dat we regelmatig dezelfde mensen tegenkomen. Want zij gaan naar dezelfde parken als wij. Even later besluiten we om door te rijden naar Torrey om te zien of we het raadzaam is om nog naar Peekaboo en Spooky Slotcanyons in Grand Staircase Escalante National Monument te gaan met dit regenachtige weer.


Als we in Torrey komen, zien we dat er nog steeds niets veranderd is. We gaan eerst een bakkie koffie halen en besluiten ter plekke om alvast een hotelovernachting te boeken.



Hierna stappen we in de auto en lezen de informatie over de slotcanyons. Helaas, voor een gedeelte van de weg heb je een auto met highclearance nodig en de weg wordt alleen maar slechter bij regen... We besluiten om de slotcanyons te laten schieten voor dit jaar. Ondertussen kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik akkoord ben gegaan met deze auto. Maar gelukkig kan ik al snel stoppen met mezelf voor mijn hoofd slaan, want we rijden nog maar koud op de Scenic Byway 12 of de donkere wolken pakken samen en de regen begint naar beneden te storten. De temperatuur daalt naar een indrukwekkende 42 graden Fahrenheit en dat is koud, volgens Monique! We rijden een paar mile en besluiten dan terug te gaan naar het hotel, om daar een beetje te relaxen.


Maar wonder boven wonder klaart het weer op en wordt het zowaar lekker zonnig weer. De temperatuur blijft laag, maar door de zon ziet de wereld er weer een stuk vriendelijker uit. We gaan dus niet relaxen in het hotel, maar besluiten om de auto weer vies te maken in Capitol Reef NP. De rotsen in dit park zien er prachtig uit na de regen en ook de late namiddag zon helpt daar natuurlijk bij. We rijden nog een dirtroad waarna de auto van zilverkleurig naar zilverkleurig met een rode gloed gaat en waarbij de kleilaag nog wat wordt aangedikt.

Monique maakt nog een stel foto's voordat we besluiten dat het nu echt tijd wordt om naar het hotel te gaan en wat te gaan eten.

Ik had gelezen dat er van de 7 restaurants, 1 heel goed restaurant is in Torrey. Nadat ik online de naam had opgezocht, gingen we op zoek. Nou, zitten alle zaken aan Main Street en Main Street is misschien 1 mile lang, maar Cafe Diablo hadden we nog niet eerder gezien.

We kwamen binnen in een vrij klein restaurant, waar het ontzettend druk was. Maar gelukkig voor ons was er nog net een tafelje. We kregen als voorgerecht tapas van het huis. Erg lekker, waarbij wel mijn *** in de fik stond van de jalopenopeper! Ja, die was echt heet en dat was me verteld! Maar ja, eigenwijs he?! Monique lag gestrekt toen ze mijn gezicht langzaamaan rood aan zag lopen, maar zij kwam ook nog aan de beurt...


Vervolgens hadden we allebei nog een voorgerecht wat om te smullen was. Monique kreeg wat hapjes waarvan er eentje ook heel heet was! Dus stond ook haar *** in de fik! Het hoofdgerecht was niet te evenaren en daarna kwamen de desserts! Ohohoh! Veel te veel, maar wat was dat allemaal lekker! Het gebeurt niet vaak, beter gezegd nooit, maar wij hebben dit keer persoonlijk de hoofdkok bedankt voor het lekkere eten!

woensdag 16 september 2009

We staan op met...

... regen! Regen?! Ja, regen. Grote, dikke druppels vallen naar beneden. Dus gaan we vandaag geen Fisher Towers bezoeken. Wij maken van vandaag wasdag. We vertrekken rond 9 uur naar Denny's voor een ontbijtje, want in de cabin eten is wat lastig. Buiten ook. De picknicktafel is nl. ook nat.

Na het eten rijden we richting de wasserette en gooien daar 2 machines vol. Een gekleurd, een wit. We willen nl. onze sokken wit houden. De machines springen op 30 minuten en langzaam tellen we af. Inmiddels druppelen er nog meer mensen binnen, waaronder een heel gezin, die volgens Monique niet alleen hun kleding, maar ook zelf nodig een bad moeten! Maar we kijken wel heel jaloers naar hen, want zij hebben laptops bij zich. Wij niet, wij zijn onze laptops vergeten. En dat terwijl de wasserettes hier gewoon wifi hebben! Dus vervelen wij ons een uur tot de wassen gewassen en gedroogd zijn. Opgelucht gaan we weer terug naar de cabin, met schone was. Morgen kunnen we weer schone sokken aan. Toch fijn om dat nu al te weten.

Het weer klaart langzamerhand op en we besluiten om nog even terug te gaan naar het Island in the Sky gedeelte van Canyonlands. Daar waar we gisteren de Shäfertrail opgingen. En Monique moet voor de foto's natuurlijk ook een foto van het welkomstbord hebben dat bij alle ingangen van de nationale parken staat. Zijn we gisteren vergeten. Althans, we dachten dat op de terugweg van de Shäfertrail te kunnen doen, maar ja, we gingen via een andere weg het park uit dan dat we erin gingen.

Natuurlijk maken we ook nog een foto van het eerste gedeelte van de trail. Zo zie je hoe spectaculair de weg naar benee loopt. En ja, wij hebben daar gereden. Vervolgens rijden we door naar de footprint, die eigenlijk anders heet, maar ik weet niet meer hoe. De footprint moest opnieuw op de foto, omdat ie 2 jaar geleden niet pastte. Nu wel en nee, de footprint is niet gekrompen. Monique heeft nu een groothoeklens!

Hierna gaan we op weg naar het Needles gedeelte. Dit ligt een stuk zuidelijker, dus rijden we 60 mile naar het zuiden en vervolgens nog tig mile naar het Needles district. Was het weer bij Moab redelijk opgeklaart, bij Needles was het weer ronduit slecht. Hmm.. net als 2 jaar geleden dus. Maar wel weer een spectaculaire lucht en onweer boven een onheilspellend uitziend park. Maar weer zijn de Needles zelf vrijwel niet te zien. Nadat het flink begint te regenen, lopen we snel naar de auto.

We besluiten om naar Anticline overlook te rijden. Daar schijnt de zon, maar daar komen we pas achter als we eindelijk aankomen. Op dit punt kijken we in feite op het gebied waar we gisteren gereden hebben! En we zien een fiks aantal auto's en motoren op de trails beneden ons rijden! Dat lijkt ons ook wel wat, maar het is inmiddels te laat. Een volgende keer gaan we ons hier wel in verdiepen.

We rijden terug richting Moab, maar hebben geen zin om naar de cabin te gaan en ook geen zin om nu al te gaan eten. Dus gaan we afscheid nemen van Arches National Park. We rijden in sneltreinvaart naar Windows en daarna naar Skyline Arch. Onderweg komen we een stel stoere brandweermannen tegen, die net een brandje hebben geblust. Denken we. Ze gaan strak tegen hun auto staan om ons te laten passeren en Monique en ik worden getracteerd op een paar brede borstkassen. Als dankjewel krijgen ze van ons een Prodent smile van oor tot oor!

Tot slot rijden we naar het eindpunt voor Devils Garden. De zon is nu weer goed doorgekomen en bezorgt ons alsnog een mooie zonsondergang. We besluiten om morgenochtend vroeg op te staan om de zonsopgang in Arches mee te maken.

Inmiddels is het donker geworden en rijden we in kolonne terug naar Moab. We gaan eten bij Pasta Jays, tanken hierna de auto vol en kopen ijs voor de cooler. Dan hoeven we dat morgen niet meer te doen!

dinsdag 15 september 2009

Yeah! De Shäfer Trail.

Moab is een echt outdoorplaatsje. Veel mensen die hier komen, komen hier om lekker buiten bezig te zijn. Hetzij op 2 wielen in alle vormen, hetzij op 4 wielen, ook in alle vormen!

Voor mij gaat vandaag eindelijk een wens in vervulling. Want vandaag hebben wij een jeep gehuurd. Niet zomaar een jeep, maar een gemodificeerde jeep! Een jeep dus, die gemaakt is voor offroad trails. Zonder bang te hoeven zijn om de bodemplaat van je huurauto te beschadigen gaan wij de Shäfertrail rijden vandaag! Op de foto's lijkt deze trail een eitje, maar geloof me... dat is ie niet! De Shäfertrail is onderdeel van de White Rim Road in Canyonlands National Park. De totale lengte van de White Rim Road is 100 mile lang. Dat lijkt niet zolang, maar als je 'm helemaal wilt rijden, ben je 2 volledige dagen onderweg. Dat gaan we niet doen, want dan moeten we kamperen en dat kunnen wij niet!
Gisteren hebben we de jeep besproken bij Canyonlands Jeep Rentals. We mochten nog kiezen welke kleur we wilden hebben: een groene of een zilveren. We kozen natuurlijk voor de zilveren. Tja, het oog wil ook wat.
Om 7.45 uur stonden we voor de balie bij Sabrina, die nog niet helemaal wakker was. Wij wel, want wij hadden er zin in vandaag! Tig formulieren ondertekend en vervolgens konden we mee naar buiten om een rondje om de jeep te lopen. Even checken welke schade er al op de auto zit, nog even uitleg over de 4-wielaandrijving (2 high/2 low en 4 high/4 low), de coolbox overgeheveld en op weg konden we. We hadden te horen gekregen dat de auto natuurlijk speciaal geprepareerd is voor het grove werk en dat we op de gewone weg rustig aan moesten doen. Geen scherpe bochten nemen bijvoorbeeld in verband met omvallen enzo.

Al meteen toen we vertrokken, lagen we gestrekt van het lachen. Wat een humor! Zo’n jeep reageert nl. veel sterker op iedere hobbel in de weg.
Nadat we bij de cabin nog wat gegeten hadden en wat te eten hadden gemaakt voor later op de dag, gingen we op weg naar Canyonlands.

Eerst nog maar even naar het visitor center voor de laatste weersverwachtigingen. Het probleem met de trail is nl. dat het bij slecht weer onbegaanbaar wordt. Dit is ook de reden dat we 2 jaar geleden besloten om de trail niet te gaan rijden, verstandig als wij soms zijn. We hebben toen ontzettend veel regen gehad. Ook vandaag was het bewolkt, maar we zagen ook wel wat zon. We hadden dus goede moed dat de trail goed te doen zou zijn.
Bij het visitor center zagen we dat er in de middag wel wat regen werd verwacht, maar het leek
allemaal niet noemenswaardig. Dus op naar het beginpunt. Dat begon al goed. Hotsend en klotsend reden we door gaten, over keien, gravel en rotsen naar beneden. Ik had gelezen dat de eerste 5.3 mile het ergste waren. Dit is het punt waarop je via een zeer smalle trail en haarspeldbochten afdaalt naar de canyon. En ja, hier ga je vlak langs de afgronden en ben je blij dat je geen tegenliggers hebt. Wel is de regel dat het verkeer aan de kant van de canyon voorrang krijgt. Maar ja, je zal toch net een tegenligger treffen op een punt waar het bijna onmogelijk is om elkaar te passeren! Maar we hadden geluk, er waren nog geen tegenliggers. We vonden het zelfs erg rustig! Door elkaar schuddend reden we de canyon in, waar we op weg gingen naar Musselman Arch. Dit is het enige stukje van White Rim Trail die goed te doen is. Ehm.. goed te doen is?! Ja, dat noemen ze goed te doen. Over slickrock, schuddend, over rotsen en door gaten, nog meer schuddend bereikten we Musselman Arch. Die ligt er goed bij en is ook meteen zo ongeveer de enige boog waar je overheen kunt lopen. Dat hebben we dan ook gedaan!
Hierna gingen we weer verder, maar al snel besloten we om toch de Shäfertrail weer op te zoeken. Die ligt er toch iets beter bij. Onderweg kwamen we nog een paar fietsers tegen en echt... petje af voor die mensen! Wij doen het ze niet na.
Bij de splitsing even een sanitaire stop gemaakt (die Amerikanen denken aan alles), wat gegeten en snel weer verder. Een tegenligger waar wij voor stopten was zo vriendelijk om aan te geven dat er nog iemand aan kwam, dus kond en we daar nog even op wachten. Ook hier zwaait iedereen weer vrolijk naar elkaar.

Terwijl de auto met mijn hulp zijn weg zocht naar de beste manier om tegen de rotsen, over het slickrock en door de gaten te rijden, kwamen we langs een aantal mooi uitzichtpunten over de Colorado River en eindelijk kwamen we ook langs ‘Thelma and Louise’-punt, waar de slotscene van de film is opgenomen. Natuurlijk moest ik hier even op de foto worden gezet en nee, we hebben de scene niet nagespeeld!

Inmiddels was de Shäfertrail overgegaan in de Potash Road. Ook hier weer veel, gaten, keien en rotsen, maar met rustig rijden en de beste weg zoekend, gaat het allemaal prima.

Als we aan het einde van de trail komen, besluiten we eerst om even naar de cabin te gaan om rustig te kijken welke trail we nog meer kunnen doen.

We kiezen voor de trail naar Gemini Bridges, een ietwat zwaardere trail. Nou, dat was het inderdaad. Monique werd zo erg door elkaar geschud, dat ze de camera’s en de gps niet meer vast kon houden en al onze apparatuur door de auto vloog. Gelukkig bleef het allemaal binnen, want de achterkant van de jeep is open!
Na ongeveer een uurtje kwamen we op een punt waar we onszelf echt heel goed vast moesten houden en we erachter kwamen dat de jeep ook kan traplopen! Want het waren echt net traptreden waar de jeep zijn tanden in zette. We voelden gewoon hoe de wielen van de jeep grip kregen op de rotsen waar we overheen reden.
Bij Gemini Bridges aangekomen waren we niet zo heel erg onder de indruk, maar gelukkig was de rit er naar toe dat wel! Na even rond te hebben gehangen, besloten we snel weer terug te gaan, omdat het flink donker werd en we in de verte onweer hoorden donderen.
Dus gingen we de traptreden weer af en weer voelden we hoe de jeep grip kreeg op de rotsen en slickrock! Niet veel later kwamen we een aantal motorcrossers, buggies en quads tegen. Locals die nog even op pad gingen na het werk.

Na ongeveer 2.5 uur kwamen we met rammelende hersenen en wandelende ingewanden weer bij het beginpunt uit. Helaas was het inmiddels 16.30 uur en hadden we geen tijd meer om nog een andere trail te doen. Het was dus tijd voor een bakkie koffie bij de cabin. En ja, soms zetten we zelf ook nog wel koffie. Althans Monique zet koffie. Hele lekkere koffie. Die van mij is nl. nooit te drinken. Te sterk, te slap… alleen thuis kan ik lekkere koffie zetten.
Nadat we de koffie op hadden, zijn we weer richting Moab gegaan. Er wordt nl. wel van je verwacht dat je de jeep effe afspoelt en weer vol tankt. Dat vinden wij niet erg, dus op naar de benzinepomp en naar de wasstraat om de auto af te spoelen. Zeep was niet nodig, werd ons verteld. Nu kost de wasstraat hier 3x niks, ik moest nu maar 2 dollar afrekenen! En ja, ook de wasstraat betaal je gewoon met Visa!
Snel de auto ingeleverd en nee we hadden geen schade! En daarna door naar de Mexicaan. Want offroaden maakt hongerig! Maar we kijken terug op een zeer geslaagde dag en weten nu zeker dat offroaden echt cool is! Volgende keer doen we het weer!

maandag 14 september 2009

La Salle Mountain Loop

Vanmorgen waren we laat, we stonden nl. pas rond 8 uur op. De helft van de campground is op dat moment al leeg. Iedereen gaat al vroeg op pad om te offroaden, te fietsen, te hiken of gewoon rondrijden. Dat hebben wij vandaag ook gedaan. Maar voordat we dat gingen doen, zijn we eerst een en ander gaan regelen voor onze plannen van morgen. En natuurlijk effe een bakkie leut gehaald bij Starbucks.

Na al die keren in Moab zijn er nog steeds plekjes waar we niet zijn geweest. Dat maakt het Zuidwesten ook zo leuk om terug te komen. Iedere keer zien we andere, minder bekende plekjes. Vandaag hebben we wel een bekende loop gereden, de La Salle Mountain Loop.
Het is een drive van 58 mile lang, die voert door de bergen rondom Moab. Ontzettend mooie vergezichten en verkleurende heuvels! Ondanks de 90 tot 100 graden Fahrenheit, beginnen de herfstkleuren op hoogte dus al te komen. Genieten voor mij, dus. Grappig is dat we weinig andere auto’s tegen komen, maar wel heel veel fietsers. Die lachen en zwaaien allemaal vriendelijk naar ons, maar ja, wij geven hen ook de ruimte. Rijden niet rakelings langs ze heen. Dat wij aan fietsers gewend zijn, maakt het een stuk makkelijker. En wij lachen en zwaaien natuurlijk meteen terug.



Nadat we het ene gedeelte gereden hadden, zijn we op zoek gegaan naar de trailhead van Fisher Towers. Ook niet zo’n hele lange trail, want hij is maar 2.2 mile lang. Dat moest te doen zijn, dachten wij.
Op naar Fisher Towers dus. De temperatuur steeg naar de 90 graden Fahrenheit, terwijl wij


onze flessen aan het vullen waren met gatorade! Flessen in de rugzak, hiking schoenen aan, rugzak om, zonnehoed op en we gingen op weg. Allejezus! Wat was het heet! Tussen de canyons in was het niet om uit te houden. Na 1 mile hadden we al bijna 1 fles leeg. Even overleg en we besloten verstandig te zijn en terug te gaan naar de auto. Het was voor ons niet te doen. Misschien dat we overmorgen lekker vroeg op pad kunnen om deze hike alsnog te doen. We denken dat het dan in ieder geval een stukje koeler zal zijn.

Terug bij de auto hebben we snel de hiking schoenen verwisseld voor de comfortabele slippers en gingen we langzaamaan op weg naar Moab. Wel via een omweg natuurlijk, want de snelste route was volgens ons te snel.
Ondertussen nog even gestopt bij de Starbucks voor een lekkere frappucino en daarna snel naar de cabin. Auto leeggehaald en weer terug naar het stadje om de auto te wassen. Was wel hard nodig. Iedere keer als we er in de buurt komen, worden onze kleren smerig. En aangezien we eigenlijk al dringend moeten wassen, moeten we zuinig zijn op alles wat nog schoon is!

Voordat we het wisten was het al 19 uur en begon het al donker te worden. En we moesten nog eten. Ook vanavond zouden we BBQ-en en terwijl we in de verte onweer zagen, hebben we snel gegeten en zijn we lekker binnen gaan zitten.

We gaan op tijd slapen, want morgen hebben we een leuke, maar lange dag te gaan!

zondag 13 september 2009

Monument Valley, Goosenecks State Park, Valley of the Gods en terug in Moab

Die zonsopgang? Die hebben we gemist. Doordat het zo laat werd gisteravond, waren we niet wakker te krijgen! Maar omdat Monument Valley toch wel een persoonlijke favoriet van ons is, zullen we hier vast nog eens terugkomen.

Om een uurtje of 8 stonden we op en keken we rond in een prachtig rode omgeving! De cabin waar we sliepen bleek echt een pipo wagen te zijn. Volgens Monique paste die goed bij haar, aangezien ze er ’s morgens toch uitziet als Bozo de clown! Haar eigen woorden, echt waar!



Rond 9 uur gingen we op weg naar Monument Valley en in plaats van ‘even een paar fotootjes schieten’ besloten we om toch maar weer de loop te rijden. Blijft leuk! Nadat Monique de nodige foto’s had gemaakt, gingen we rond 12 uur op weg naar Moab, een andere persoonlijke favoriet!
Onderweg naar Moab kom je langs diverse leuke bezienswaardigheden. Voor velen een bekende is natuurlijk Mexican Hat, maar omdat we daar al zoveel foto’s van hebben (en ja, die hebben we ook van Monument Valley), zijn we hier snel voorbij gereden.

Na een aantal mijlen zagen we het bordje ‘Goosenecks State Park’. Hier waren we nog nooit geweest, dus sloegen we af. Erg leuk om te zien, niet zo heel groot en een mooie picknick plek. Helaas was de enige overdekte picknicktafel al bezet en zonder overkapping is het niet te harden, dus zijn we snel weer verder gegaan naar Valley of the Gods.


Valley of the Gods is een soort van Monument Valley, alleen net iets minder mooi. Omdat Monument Valley natuurlijk bekend is van alle (cowboy)films en alle reclames die hier zijn opgenomen, spreekt het toch iets meer tot de verbeelding. Wel konden we hier even leuk offroaden. Want de Mazda is wel ene 4x4, maar mist helaas de high clearance. Voor deze weg, was ie goed genoeg!

Na Valley of the Gods zijn we van de hoofdweg afgegaan en via de scenic road ‘Moki Dugway’ richting Moab gereden. De Moki Dugway gaat via haarspeldbochten de berg op. Erg spectaculair volgens Monique. Zij kon nl. zo de afgrond inkijken, terwijl ik netjes op de weg moest letten!
Eenmaal aangekomen in Moab steeg de temperatuur weer naar de 100 graden Fahrenheit. Heet dus! Vergelijkbaar met Phoenix… Snel ingecheckt en op naar de cabin. Natuurlijk reden we weer verkeerd en kwamen terecht bij een stel hillbillies!

Gelukkig kwam ik er al snel achter dat we helemaal verkeerd zaten op de campground, dus snel zijn we naar de andere kant gereden en pfff… dat ziet er een stuk beter uit. Natuurlijk zal het wel meevallen met de hillbillies, maar helemaal gelukkig voelden we ons niet.
In de cabin aangekomen, heb ik het grootste bed afgestaan aan Monique. Ik had toch wel een beetje meelij toen ze in dat ieniemienie bedje moest slapen.
Snel de koffers uit de auto gegooid, deur op slot… eh.. dus niet, de deur kan niet op slot, dus laten we ‘m net als ieder ander hier gewoon open en op naar de supermarkt. Monique had mij een barbecue beloofd, dus BBQ-en zouden we. Daar hadden we nog wel wat voor nodig. De hamburgers hadden we in Moab al gehaald, nu nog wat salade voor de vitamientjes en weer terug naar de campground om met een heerlijk biertje in de hand te genieten.

De BBQ deed het zowaar, de hamburgers smaakten lekker en de sla ook! Terwijl het rap donker werd, zat ik lekker buiten op mijn laptop het verslag te schrijven. Daarna snel naar binnen om er achter te komen dat de shampoofles in mijn toilettas leeg was gelopen! Tja, toen heb ik flink staan vloeken, want wat is dat pokkespul om er weer uit te krijgen! Uiteindelijk heb ik de toilettas maar onder de douche uitgespoeld en buiten te drogen gehangen.

De foto's zijn te vinden op: http://picasaweb.google.nl/MoniquedeHeus/MonumentValleyGoosenecksStateParkValleyOfTheGods?authkey=Gv1sRgCNravbv0navKaw&feat=directlink

Dikke pech, vriendelijke voorbijgangers en een andere auto

Vanmorgen vertrokken we weer uit Sante Fe, maar voordat we richting Bisti Badlands zouden gaan, wilden we eerst nog langs Kasha Katuwe Tent Rocks National Monument. Dat ligt op een paar mile afstand van Sante Fe, dus goed te doen. Geen hele lange hikes in het park, dus perfect voordat we verder gaan.

Rond half 9 kwamen we aan bij het park, lieten onze pas zien, kregen een kaartje mee en we konden het park in. Na zo’n 4,5 mile rijden zouden we bij de parkeerplaats aan komen. Nou, die parkeerplaats bereikten we dus niet!

We waren ongeveer 3 mile verder toen er een bliep door de auto klonk en bij een bliep kijken wij direct naar het berichtencentrum van de auto. Daar stond een pictogrammetje in van een auto met 4 wielen (duh!) en dit pictogrammetje gaf de bandenspanningen van alle banden aan! Nou, dat zag er niet goed uit. Oh, 3 van de banden waren goed, de 4e (linksvoor) liep heel snel terug…
Snel de auto langs de kant gezet, uit de auto gesprongen en vol ongeloof stond ik te kijken naar de band die met een sissend geluid leeg liep. Nu weet ik in theorie hoe ik een band moet verwisselen (bedankt pa! :-)), maar eerlijk gezegd heb ik nog nooit een band verwisseld!
Terwijl ik de telefoon in mijn ene hand had, klaar om roadservice te bellen, en met de andere hand op zoek ging naar de krik en toebehoren, stond Monique de instructies voor te lezen. Ineens stopte er een barmhartige samaritaan die aan Monique vroeg, ik lag inmiddels onder de auto en ja, dat zag er interessant uit, of we een lekke band hadden en of we hulp konden gebruiken. Gelukkig riep Monique dat we zeker hulp konden gebruiken, dus onze redders in nood stapten uit en namen het heft in handen.
Terwijl ik heel goed stond op te letten hoe Glenn (onze helper) de band stond te verwisselen en ondertussen een praatje maakte, stopte er zo nu en dan andere vriendelijke voorbijgangers met de vraag of we hulp nodig hadden. Volgens Glenn ging alles van een leien dakje en hadden we geen hulp nodig.
Na een uurtje ploeteren zat de reserveband eromheen en konden we Glenn hartelijk danken voor zijn hulp. Helaas zag de reserveband er niet zo heel goed uit, dus besloten we om direct terug te rijden naar Sante Fe om bij Hertz na te vragen hoe nu verder. Met een slakkegangetje van 60 mph reden we weer richting Santa Fe.

Bij het kantoortje van Hertz aangekomen konden we direct een andere auto meekrijgen, maar daar stond alleen nog maar een minivan! Ehm… een minivan?!?! Je bedoelt de family car?!?!? Ik dacht het niet! Dus werd er even gebeld naar het vliegveld en daar konden we een andere SUV ophalen.
Aangekomen bij het vliegveld stond daar een mooie Mazda CX 9 klaar. Ehm… mooi zeker, maar iets kleiner en lager, maar wel veel gestroomlijnder. Wel even geklaagd natuurlijk, want tja, deze auto was toch wel ietsiepietsie kleiner. De dame bij Hertz gaf aan dat ze een andere Chrysler Aspen had staan, maar die was nog niet goedgekeurd voor uitgifte. We willen natuurlijk geen auto mee die nog niet is gecontroleerd en inmiddels was het al wat uurtjes later. We wilden dus weer snel op weg zijn.

Eerst maar alle bagage overhevelen van de ene auto naar de andere en warempel alles paste weer. Snel de rest in de auto gegooid en weggereden. Nou, eerlijk is eerlijk. Ik ben een liefhebber van de grote, robuuste en logge SUV’s, maar ik kan je vertellen dat de Mazda als een zonnetje rijdt. We vermoeden dus dat er al langer wat mis is geweest met de voorband van de Aspen. Hij trok nl. al iets naar een kant. Een mooi bijkomend voordeel van de Mazda is dat ie een stuk zuiniger rijdt. Ook niet verkeerd in deze tijd!

Eindelijk waren we weer op weg. We besloten om alsnog terug te gaan Kasha Katuwe om de tent rocks te gaan bekijken. Dat werd geen korte hike, maar een iets langere. We besloten ter plekke om de Canyon trail te lopen en die was erg mooi en slechts 1,5 mile lang. Het ‘probleem’ was meer dat we 643 ft stegen! En dat in een aardige hitte. Maar we hebben het gered en het was de tijd, het zweet en de pijnlijke benen waard! Wat een magnifiek uitzicht hadden we. Zo saai als New Mexico lijkt vanaf de weg, zo mooi is het van bovenaf. Terwijl we zo stonden te genieten, stond er een local die ons een en ander vertelde over de omgeving en over de pueblo’s die in dit gebied zijn. Heel interessant om zijn verhalen te horen.





Na een uurtje of 2 waren we weer bij de auto en besloten we om eerst een hapje te gaan eten voordat we op weg gingen naar Monument Valley. Daar wilden we tenslotte de zonsondergang zien! Ondertussen hadden we al besloten om Bisti Badlands wegens tijdgebrek te laten schieten.
Niet wetende hoelang de trip naar Monument Valley zou duren, zaten we even op ons gemakje bij te komen.

Toen we eenmaal op weg gingen en de garmin aansloten, bleek de verwachte aankomsttijd rond 22.30 uur te zijn! Oeps! Foutje… Even vergeten te checken wat de reistijd zou zijn. Gelukkig hadden we wel een cabin besproken op de Gouldings Campground, dus een bed zouden we wel hebben. De zonsondergang? Ja, die konden we vergeten!
Doorstomend, in het stikkedonker, zijn we naar Gouldings bij Monument Valley gereden. Het was lekker rustig op de weg en het leek gewoon een lang recht stuk weg te zijn!
Toen we aankwamen, was gelukkig het kantoor nog open en kregen we de sleutel van de cabin in handen, met de opmerking dat ik me de volgende ochtend moest melden in het kantoor. Ze hadden nl. nog wat gegevens nodig!

In de cabin aangekomen, bleek ik een lekker groot bed te hebben en Monique een ienemiene bedje. Maar ja, verschil moet er zijn en aangezien ik wel heel moe was van die heel lange rit en het kijken naar het verwisselen van de band, mocht ik het grote bed.

En omdat we de volgende ochtend weer vroeg op wilden om de befaamde zonsopgang te zien, gingen we snel onder zeil…

De foto's van vandaag:
http://picasaweb.google.nl/MoniquedeHeus/KashaKatuweTentRocksNationalMonument?authkey=Gv1sRgCJ_H6M3W3Z6s-QE&feat=directlink