Een dagje Page

Het was vroeg vanmorgen! Om 6 uur begon de wekker een zeer irritant riedeltje te spelen. Maar natuurlijk hadden we geen zin om op te staan, dus bleven we nog een half uur liggen. In dat halve uur hebben we elkaar continu gevraagd of we het echt wel moesten doen.

Wat we dan moesten doen? Nou, vlakbij Page heb je the Wave. The Wave is heel mooi en was een doel 2 jaar geleden, maar toen werd ik tijdens de hike overvallen door hoogteziekte en moesten we noodgedwongen terug. Het jammere is dat je The Wave niet zomaar kan bezoeken. Dit gebied valt onder de verantwoordelijkheid van Bureau Land Management en zij laten slechts 20 bezoekers per dag toe. Je hebt dus een permit nodig, zonder permit loop je kans op enorm hoge boetes.
De helft van de permits wordt online verloot en hiervoor waren we in juni al uitgeloot en we hadden al besloten om het dit jaar te laten zitten. Want ook rondom Page is enorm veel te doen. Maar ja, het kriebelt..., dus staan we om half 7 op om om 9 uur bij het kantoor te zijn. Het probleem is nl. dat het kantoor van BLM in Utah ligt en in Utah is het een uur later!

Als we aankomen bij het kantoor staat het helemaal vol met auto's en in totaal doen er 64 mensen mee aan de loterij waar dus maar 10 personen voor worden ingeloot! We krijgen een lotnummer, maar helaas... ook vandaag hebben we geen geluk. Zonder permit gaan we terug naar het hotel, het goeie nieuws is dat we morgen met een dubbel nummer mee kunnen spelen! Misschien hebben we dan meer geluk.

Eerst gaan we terug naar het hotel om daar te ontbijten. En na het ontbijt gaan we naar de Lower Antelope Canyon. Er is ook een Upper Antelope Canyon, maar daar zijn we 2 jaar geleden geweest. De lower is langer, dieper, loopt van smal (bodem) naar breed (omhoog) en je hebt meer tijd om rond te lopen. Wel wordt ons verteld dat we bij de gids moeten blijven. De gids gaat ons voor met een gitaar op zijn schouder naar de ingang.

We gaan via een smalle opening de canyon in en meteen verdwijnt de gids naar ergens waar we hem niet meer zien, maar hem nog wel op zijn gitaar horen tokkelen. Geeft niets, zonder gids vermaken wij ons ook wel. We kijken onze ogen uit en filmen en fotograferen er op los! Via stalen trappetjes gaan we steeds dieper de canyon in. Na zo'n anderhalf uur komen we aan het einde, althans we komen op het punt waar we weer omhoog kunnen. En nog steeds is er geen gids te zien.

Via een trap komen we de canyon uit waar we in niemandsland uitkomen! Geen gids te zien, alleen maar slickrock en in de verte een zandtrail.We besluiten te gaan lopen en het zandtrail te volgen. Als we bijna bij het begin zijn, komen we de gids tegen met een nieuwe groep! En dat terwijl we weten dat de helft van onze groep nog in de canyon rondloopt en er in 1997 plotseling een flashflood kwam waarbij een tiental toeristen omkwamen.

We gaan even snel terug naar het hotel om online een en ander op te zoeken en gaan vervolgens weer op weg. We hebben besloten om naar de Wahweep Hoodoos te gaan. We volgen de redelijk gedetailleerde routebeschrijving, parkeren de auto, eten nog snel wat, doen de hikingboots aan, vullen de waterzakken en flessen en eindelijk kunnen we op weg.

De trail naar de Hoodoos is niet heel moeilijk, maar wel lastig. We lopen grotendeels door een rivierbedding, over soms keiharde grond, soms lijkt het alsof we over papiermachee lopen, soms door rul zand en helaas voor mij soms ook door de modder! Niet zolang nadat we vertrokken zijn, zak ik met mijn rechtervoet weg in de modder en hebben mijn schoenen de vuurdoop.

We lopen verder en na een mile of 2 lijkt het alsof ik op plateauzolen loop. Zo'n laag modder heb ik inmiddels onder mijn boots hangen! Niet normaal meer. En dat terwijl de zon genadeloos op ons neer schijnt en we nergens een stukje schaduw ontdekken! We lopen en we lopen en nergens zien we ook maar iets wat op een hoodoo lijkt. Inmiddels is het half 4, genadeloos heet, we drinken ons te pletter als ik eindelijk de hoodoos in beeld zie! We lopen stug door totdat we ze goed genoeg zien om ze op de foto te kunnen zetten. Hierna draaien we weer om, want we zijn al een tijdje onderweg en het loopt rap richting 16 uur. De lucht begint enigszins dicht te trekken en ook hier wordt continu gewaarschuwd voor flashfloods. We willen dus niet te laat weg zijn uit de bedding.

We beginnen aan de terugweg, maar ondertussen zijn we alle twee moe, hebben o.a. zere voeten (Monique), zere knieen (ik) van het ongelukkig lopen op de keien, stenen, modder enzovoort. We moeten continu opletten waar we onze voeten neerzetten, want een verkeerde stap kan helaas maar al te fout aflopen!

We lopen en we lopen, stoppen zo nu en dan om wat te drinken en gaan dan weer snel verder. We hebben geen oog meer voor de omgeving... het enige waar we nog aan denken is de auto en onderweg zeg ik tegen Monique dat ik zodra we bij de auto zijn, mijn benen strek op het dashboard van de auto... Kan me niet schelen hoe het eruit ziet!
Stug lopen we door en we zijn blij als we eindelijk een bekend punt zien, waarbij we zeker weten waar we ongeveer zijn. We denken via een makkelijke manier door te lopen, maar helaas komen we bij een geul aan, waar we niet doorheen kunnen lopen. We moeten dus weer een stuk terug...

Als we bij het begin van de trailhead aankomen, dan moeten we nog een stukje over een dirtroad. Monique heeft zo'n pijn in de pootjes dat ik haar een stukje ga duwen, maar ze roept al snel dat ik te hard ga!
Eindelijk, eindelijk... zien we de auto. We gooien onze rugzakken af, pakken wat ijsblokjes uit de cooler en koelen onze handen en gezicht! Heerlijk gevoel! Want alles zit onder het zand. Onze armen, handen, benen, kleding en gezicht. Ook hebben we last van zandhaar! En geloof me, dat voelt weer heel anders dan vliegtuighaar.

Zodra ik mijn schoenen uit heb, zet ik mijn autostoel in de achterste stand (gaat gelukkig electrisch, dus ik hoef er niets voor te doen), laat mijn rugleuning in standje 'relax' zakken en leg mijn voeten op het dashboard. Monique doet hetzelfde en besluit om dit moment voor eeuwig vast te leggen!

Langzaamaan komen we weer bij en lachen we weer wat af. We trekken onze andere schoenen aan en vertrekken weer richting Page. We besluiten om niet eerst naar het hotel te gaan om ons op te frissen, maar om direct richting de Denny's te rijden. We willen een grote hamburger en die kunnen we hier krijgen.

Bij de Denny's is het een grote stressbende. Er wordt naar ons geroepen dat we minstens een half uur moeten wachten op het bestelde eten. Okee, roepen wij terug, als we maar kunnen zitten! We zijn wel verbaasd, want het lijkt helemaal niet zo druk te zijn. Waarschijnlijk een foutje in het rooster...
We krijgen ver binnen het halve uur onze hamburgers en ze smaken v-e-r-r-u-k-k-e-l-i-j-k!

Hierna rekenen we snel af en gaan richting het hotel om een zeer verfrissende douche te nemen.

De foto's van vandaag kun je vinden op:
http://picasaweb.google.nl/MoniquedeHeus/LowerAntelopeSlotCanyonWahweapHoodoosTrail?authkey=Gv1sRgCPjzmsrd4ObkjwE&feat=directlink